Władysław Folkierski

Władysław Folkierski

Władysław Folkierski (ur. 6 lutego 1890 w Paryżu, zm. 3 czerwca 1961 w Londynie) – polski historyk literatury francuskiej, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek władz Stronnictwa Narodowego, działacz polityczny na emigracji, minister prac kongresowych oraz wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie RP na uchodźstwie, organizator i prezes Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Życiorys

Był synem Władysława (matematyka i inżyniera, kierownika budowy kolei, linii telegraficznych oraz fortyfikacji portów m.in. w Chile) i Julii z domu Leliwa. Uczęszczał do gimnazjum Św. Anny w Krakowie, w latach 1907–1912 studiował historię literatury i romanistykę na UJ. W 1913 obronił doktorat (praca L'Element historique dans le chansons de geste, przygotowana pod kierunkiem Stefana Strońskiego) i podjął pracę nauczyciela języka francuskiego w gimnazjum w Wieliczce; francuskiego uczył również w latach 1919–1920 w II gimnazjum w Krakowie. W 1920 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyrektorem Seminarium Filologii Romańskiej oraz kierownikiem I Katedry Filologii Romańskiej; od 1929 profesor zwyczajny, prowadził wykłady z historii literatury francuskiej XVI–XX wieku. W latach 1927–1929 kierował Sekcją Literatury w Institut International de Cooperation Intelectuelle w Paryżu.

W 1939, po napaści Niemiec na Polskę, wyjechał do Anglii. Przed wojną związany z Obozem Wielkiej Polski i endecją, na emigracji wchodził w skład Rady Narodowej (1940–1941) oraz rządu RP na uchodźstwie; kierował resortem prac kongresowych (1944–1947) oraz wyznań religijnych i oświecenia publicznego (1947–1949). W latach 1949–1954 był członkiem Rady Politycznej, a od 1954 członkiem Rady Jedności Politycznej. Wygłosił szereg wykładów o polskiej muzyce i literaturze romantycznej w Londynie, Rzymie i Paryżu; od 1944 pracował na uniwersytecie w Bristolu, prowadził (od 1945 jako profesor) wykłady z historii literatury francuskiej w I Katedrze Filologii Romańskiej.

W 1928 został członkiem-korespondentem PAU; na emigracji pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, brał udział w pracach Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie oraz Komitetu Opieki nad Biblioteką Polską w Paryżu. Uczestniczył w Kongresie Historii Literatury w Amsterdamie w 1935, a III Międzynarodowemu Kongresowi Historyków Literatury w Londynie w 1939 przewodniczył. Miał opinię znakomitego mówcy.

W pracy naukowej interesował się wpływami twórców francuskich (m.in. Nicolasa Boileau, Moliera, Pierre Ronsarda, Chateaubrianda) na literaturę polską. Badał twórczość Słowackiego i Fredry, związki między literaturą i malarstwem XVIII-wiecznym, wpływem myśli Diderota i Lessinga na literaturę i estetykę europejską XIX wieku. Analizował również pierwiastki filozoficzne i ideologiczne w dziełach Anatole France'a. Przygotował antologię Sonet polski (1925), a także ogłosił szereg prac naukowych, m.in.:

• Krasicki a La Fontaine (1911)
• Ślady Boileau'a w "Monachomachii" i satyrach Krasickiego (1914)
• "Cyd" Kornela w Polsce (1917)
• Ze studjów nad XVIII wiekiem. Estetyka Shaftesbury'ego. Diderot a Shaftesbury (1920)
• Fredro a Francja (1925)
• Z wywczasów bibliofila. Źródło francuskie ślubów lwowskich Jana Kazimierza (1927)
• Słowacki i Francja (1932)
• Sonet polski
• Norwid w Ameryce
• Od Chauteaubrianda do "Anhellego" (1934)
• Ignacy Chrzanowski (1947, z Janem Hulewiczem, w: Straty kultury polskiej)
• Od Boskiej do Nieboskiej Komedii. Szkice z zakresu europejskiej psychologii religijnej (1962)

Bibliografia

• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983