Władysław Hercok

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Hercok
major żandarmerii major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1895
Kraków

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1942
Tangerhütte

Przebieg służby
Lata służby

1914–1942

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

10 Dywizjon Żandarmerii
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X
5 Dywizjon Żandarmerii
Morski Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

zastępca dowódcy dywizjonu
dowódca dywizjonu żandarmerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Władysław Hercok (ur. 11 lutego 1895 w Krakowie, zm. 2 lipca 1942 w Tangerhütte) – major żandarmerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Hercok urodził się 11 lutego 1895 roku w Krakowie. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 8 dywizjonie żandarmerii polowej, a jego oddziałem macierzystym był od tego dnia dywizjon żandarmerii wojskowej nr 3 w Kielcach[1]. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w 10 dywizjonie żandarmerii w Przemyślu na stanowisku dowódcy plutonu żandarmerii Stryj[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 73. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[3]. 7 marca 1924 roku otrzymał przeniesienie z 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału II Sztabu, a następnie kierownika Referatu Informacyjnego[4][5]. 15 marca 1924 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1739,9 lokatą z równoczesnym wcieleniem do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu i pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w DOK X[6]. Przeniesienia miały związek z redukcją etatów w żandarmerii, w tym likwidacją plutonu żandarmerii Stryj, którym dowodził. W 1928 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w DOK X w Przemyślu[7]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 28,6. lokatą z jednoczesnym wcieleniem do 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie[8]. 29 stycznia 1932 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[9]. W tym czasie był zastępcą dowódcy 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie[10]. W 1937 roku objął dowództwo Morskiego dywizjonu żandarmerii w Gdyni[potrzebny przypis][11]. Na czele dywizjonu walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po zakończeniu kampanii przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu IIA w Prenzlau (numer jeniecki 354). Zmarł 2 lipca 1942 roku w międzynarodowym szpitalu dla jeńców chorych na gruźlicę w Tangerhütte (numer grobu 346)[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 402, 651.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1062, 1064.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 293.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 104.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 219, 364.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 15 marca 1924 roku, s. 127.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 199.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 379.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 30 stycznia 1932 roku, s. 98.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 288, 793.
  11. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 281, 918.
  12. ↑ Strona poświęcona pamięci żołnierzy Wojska Polskiego, którzy w latach 1939–1945 przebywali w obozie dla jeńców wojennych w Tangerhutte k. Magdeburga [1].
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ Tadeusz Wawrzyński, Oficerowie żandarmerii Kawalerowie Krzyża i Medalu Niepodległości, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001 roku.
  15. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 281.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu bezpieczeństwa wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Hercok&oldid=69087660”