Władysław Wójtowski

Władysław Wójtowski

chorąży pilot
Data i miejsce urodzenia	14 września 1896 Bierdzany
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	17 eskadra wywiadowcza 6 eskadra wywiadowcza 2 pułk lotniczy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Wójtowski (ur. 14 września 1896 w Bierdzianach) – chorąży pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Karola i Franciszki. We Wrocławiu ukończył szkołę średnią, a następnie szkołę leśną. Po wybuchu I wojny światowej został w marcu 1915 roku powołany do odbycia służby w armii cesarskiej. Ukończył szkołę podoficerską w Poczdamie i został skierowany na front zachodni. W trakcie bitwy pod Chemin des Dames został wzięty do francuskiej niewoli.

Zgłosił się do służby w Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera i został skierowany do szkoły lotniczej w Istres. Po jego ukończeniu został przydzielony do 59 eskadry breguetów. Do Polski powrócił w jej składzie i w walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej. W lipcu 1920 roku, w załodze z ppor. obs. Janem Pietrażyckim, został przekazany do dyspozycji Szefowi Lotnictwa Frontu Południowego. Byli jedyną załogą 17 eskadry wywiadowczej jaka pozostała na froncie. W ciągu 9 dni lotnej pogody wykonali 16 lotów na rozpoznanie i nawiązanie łączności, często pod silnym ostrzałem nieprzyjaciela.

14 (lub 15) sierpnia 1920 roku, w załodze z por. obs. Henrykiem Sommerfeldem, podczas lotu w rejonie Radzymina wykonywał ataki z niskiej wysokości na oddziały Armii Czerwonej. Na skutek ognia przeciwlotniczego nieprzyjaciela został ciężko ranny w nogę. Pomimo tego zdołał doprowadzić samolot na macierzyste lotnisko, skąd został przetransportowany do warszawskiego szpitala. Po zakończeniu leczenia służył w 6 eskadrze wywiadowczej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. 1 czerwca 1921 roku został przydzielony do Dyonu Zapasowego 2 pułku lotniczego w Krakowie. W 1929 roku ukończył kurs dowódców eskadr lotniczych w dęblińskim Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa. Dalsze jego losy nie są znane.

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczania:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari nr 8145 – 27 lipca 1922,
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota nr 64 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918-1920 : narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC 750811729.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
• Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari: 1919–1920. T. 1: Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7. OCLC 749442378.