Walentino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Walentinopolski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu łapa w pas, z której wyrastają dwie wici skręcone w wąs, barwy nieznane.

Klejnot nieznany.

Taki wizerunek zachował się na nagrobku w katedrze krakowskiej. Na wizerunku z rękopisu Biblioteki Narodowej w Paryżu, godło jest w słup.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Nadany 21 kwietnia 1531 Janowi Andrzejowi de Valentinis z Modeny, kanonikowi krakowskiemu i sandomierskiemu, lekarzowi królowej Bony i sekretarzowi wielkiemu koronnemu.

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Ponieważ herb Walentino był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

Walentino (de Valentinis).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]