Wiktor Siennicki (pułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Siennicki
Rysiek
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1924
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1990
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1983

Siły zbrojne

Gwardia Ludowa
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion im. Czwartaków
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego
Wojskowa Służba Wewnętrzna

Stanowiska

szef oddziału, szef zarządu, zastępca szefa WSW

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Wiktor Siennicki (ur. 5 lipca 1924 w Warszawie, zm. 1 sierpnia 1990 w Warszawie) – pułkownik Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, funkcjonariusz cywilnych i wojskowych organów bezpieczeństwa PRL, zastępca szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Edwina i Genowefy. Podczas II wojny światowej brał udział w walkach w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Nosił pseudonim Rysiek. Brał udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz batalionu AL imienia Czwartaków. W 1945 rozpoczął służbę w organach bezpieczeństwa. Brał udział w walkach z podziemiem niepodległościowym. W latach 1945–1950 służył w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie kolejno jako referent, starszy referent i kierownik sekcji. Od 1950 w centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego kolejno jako starszy referent Sekcji I Wydziału V w Departamencie V (1950–1952), kierownik Sekcji III Wydziału IV Departamentu V (1952–1954), kierownik Sekcji III Wydziału VI/IV w Departamencie III MBP (1954–1956). W 1955 służył w stopniu kapitana. W 1957 został przeniesiony do wojskowych organów bezpieczeństwa, gdzie w związku z likwidacją Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego tworzono Wojskową Służbę Wewnętrzną. Wiele stanowisk kierowniczych w nowym organie kontrwywiadu obejmowali wówczas oficerowie oddelegowani z MBP. W latach 1960–1964 był szefem Oddziału I w Zarządzie I (Operacyjnym) WSW. W latach 1964–1965 służył w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie. Po powrocie do kraju szef Oddziału VI Szefostwa WSW (1965–1966), szef Zarządu VI Szefostwa WSW (1966–1967), szef Zarządu I Szefostwa WSW (1967–1971). W latach 1971–1979 zastępca szefa WSW gen. Teodora Kufla i jego najbliższy współpracownik. Na przełomie lat 60. i 70. na polecenie gen. Kufla, w ramach walk frakcyjnych w PZPR, osobiście i przy zachowaniu najgłębszej konspiracji prowadził rozpracowanie najważniejszych generałów Wojska Polskiego, m.in. ówczesnego ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Był także ściśle zaangażowany w przeprowadzanie czystek antysemickich w wojsku w latach 1967–1968, między innymi nadzorował sporządzanie list oficerów pochodzenia żydowskiego, którzy byli następnie degradowani[1]. W 1979 krótko pełnił funkcję szefa Zarządu V Szefostwa WSW. Odszedł z WSW w 1979 roku wraz z odwołaniem ze stanowiska gen. dyw. Teodora Kufla. Od 18 lipca 1979 do 29 stycznia 1980 odbył szkolenie przygotowawcze dla attaché wojskowych. W okresie od 31 stycznia 1980 do 3 marca 1983 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Belgradzie. W stan spoczynku przeszedł w marcu 1983 w wieku 59 lat, pożegnany oficjalnie przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza[2]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A4-1-22)[3].

Był członkiem PPR i PZPR.

Był żonaty z Wandą Barbarą z domu Budke (1928-2008)[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michael Moshe Checinski, Running the Gauntlet of Anti-Semitism, Devora Publishing Jerusalem-New York, 2004, s. 257.
  2. ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 4 (106), październik-grudzień 1983, s. 287.
  3. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  4. ↑ Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym [w:] "Stolica", nr 31, 17 października 1982, s. 15
  5. ↑ W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 3, 10 lutego 1988, s. 21

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Siennicki_(pułkownik)&oldid=72023607”