William Banting
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1797 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 marca 1878 |
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca pogrzebowy |
| Narodowość |
angielska |
| Małżeństwo |
Mary Ann Banting |
William Banting (ur. 1797, zm. 16 marca 1878) – angielski przedsiębiorca pogrzebowy; popularyzował dietę odchudzającą na bazie ograniczonego spożycia węglowodanów; w 1863 roku wydał broszurę Listy o otyłości (ang. Letter on Corpulence Addressed to Public), w której jako pierwszy przedstawił komercyjną dietę odchudzającą. Dieta ta zakładała rezygnację ze spożywania pieczywa, masła, mleka, cukru, piwa oraz ziemniaków.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
William Banting urodził się w Londynie w 1797 roku. Należał do wyższej klasy średniej. Prowadził rodzinne przedsiębiorstwo pogrzebowe, które przez pięć pokoleń zajmowało się organizacją pogrzebów państwowych i królewskich (do 1928 roku), m.in. admirała Nelsona, królów Jerzego III Hanowerskiego, Jerzego IV Hanowerskiego i Wilhelma IV Hanowerskiego[1].
Banting ożenił się i zamieszkał ze swoją żoną Mary Ann w Kensington[1]. Miał ośmioro dzieci: dwóch synów i sześć córek. Gdy miał 30 lat, zaczął tyć. W wieku 60 lat jego waga (92 kg) była nieproporcjonalna do niskiego wzrostu (1,65 m). Przez otyłość nie mógł sznurować butów i musiał tyłem wchodzić po schodach.
W roku 1862 uskarżający się na postępującą głuchotę Banting zgłosił się po poradę do chirurga Williama Harveya praktykującego w Royal Dispensary for Diseases of the Ear, który doszedł do wniosku, że problemy ze słuchem powoduje otyłość pacjenta[2]. Harvey zalecił Bantingowi dietę wykluczającą z jadłospisu węglowodany. Dzięki tej diecie Banting schudł 30 kilogramów, co przy wzroście 165 cm stanowiło ogromną różnicę.
Dieta Bantinga[edytuj | edytuj kod]
W 1863 roku Banting jako pierwszy opublikował komercyjną dietę odchudzającą[3], wydając broszurę Listy o otyłości (ang. Letter on Corpulence Addressed to Public), reklamującą dietę zaleconą mu przez Harveya[4]. Dieta zakładała rezygnację ze spożywania pieczywa, masła, mleka, cukru, piwa oraz ziemniaków[5][6].
Broszura Bantinga cieszyła się szerokim zainteresowaniem, doczekała się pięciu wydań i 63000 sprzedanych egzemplarzy w samej Wielkiej Brytanii[7]. Nazwisko jej autora stało się synonimem odchudzania, dając początek nowym słowom w języku angielskim, czasownikowi to bant i rzeczownikowi bantingism[7]. Do 1963 roku słownik Concise Oxford Dictionary definiował banting i to bant jako leczenie otyłości poprzez powstrzymywanie się od spożywania cukru i skrobi. Ani Banting, ani Harvey nie byli nastawieni na zysk czy rozgłos dzięki publikacji diety. W pierwszych czterech wydaniach Banting w ogóle nie wymieniał nazwiska Harveya, a wszystkie dochody ze sprzedaży broszury przekazał na cele charytatywne[8].
Broszura Bantinga spotkała się z krytycznym przyjęciem w kręgach medycznych z uwagi na brak wykształcenia lekarskiego autora. Czasopismo fachowe "The Lancet" radziło, by tacy jak Banting nie wtrącali się do literatury medycznej i zajmowali się własnymi sprawami[9].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- William Banting: Letter on Corpulence Addressed to Public. 1863 (wydanie pierwsze). (ang.).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Mr Banting's Old Diet Revolution. the telegraph. [dostęp 2012-08-08]. (ang.).
- ↑ Joyce L. Huff: A "Horror of Corpulence". W: Jana Evans Braziel, Kathleen LeBesco: Bodies out of Bounds: Fatness and Transgression. University of California Press, 2001, s. 39-40. ISBN 978-0-520-22585-5. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
- ↑ D. Haslam. Obesity: a medical history. „Obesity Reviews”. 8 (s1), s. 31-36, 2007. DOI: 10.1111/j.1467-789X.2007.00314.x. (ang.).
- ↑ Henry Buchwald, George S. M. Cowan, Walter J. Pories: Surgical Management of Obesity. Elsevier Health Sciences, 2007, s. 83. ISBN 978-1-4160-0089-1. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
- ↑ William Banting: Letter on Corpulence Addressed to Public. 1863. (ang.).
- ↑ Kathleen Y. Wolin, Jennifer M. Petrelli: Obesity. ABC-CLIO, 2009, s. 11. ISBN 978-0-313-35275-1. [dostęp 2012-09-01].
- ↑ a b Jana Evans Braziel, Kathleen LeBesco: Bodies out of Bounds: Fatness and Transgression. University of California Press, 2001, s. 40. ISBN 978-0-520-22585-5. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).
- ↑ William C. Roberts, Facts and ideas from anywhere, „Baylor University Medical Center Proceedings”, 3, 13, 2000, s. 304, PMID: 16389405, PMCID: PMC1317063 (ang.).
- ↑ 0. Conor Ward, Down's 1864 report case of Prader-Willi syndrome: a follow-up report, „Journal of the Royal Medical Society of Medicine”, 90, 1997, s. 696, PMID: 9496304, PMCID: PMC1296748 (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Legacy of a fat man. „The Guardian”, 20 Sept 2003. [dostęp 2012-09-01]. (ang.).