Wincenty Broniwój-Orliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Broniwój-Orliński
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1913
Czempiń

Data i miejsce śmierci

11 listopada 2006
Berlin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Armii Krajowej Medal Wojska Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Wincenty Julian Broniwój-Orliński (ur. 31 grudnia 1913 w Czempiniu, zm. 11 listopada 2006 w Berlinie) – polski prawnik, polityk, działacz emigracyjny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1937 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Był uczestnikiem wojny obronnej 1939 roku, oficerem Armii Krajowej oraz brał udział w powstaniu warszawskim.

Po wojnie osiadł w Hamburgu. Wieloletni Prezes Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Niemczech oraz hamburskiego oddziału Związku Polaków "Rodło". Cieszył się ogromnym zaufaniem w środowisku polonijnym[1]. Sprawował stanowisko delegata Rządu RP na uchodźstwie na Republikę Federalną Niemiec (w tym czasie podlegali mu delegaci niższego rzędu w RFN[2][3]). Ufundował fortepian Steinway & Sons dla pałacu Radziwiłłów w podostrowskim Antoninie[1].

Od 1944 posiadał stopień porucznika AK, a w 1953 otrzymał awans na kapitana z rąk gen. Andersa. Major rezerwy od 1990, później awansowany na podpułkownika i pułkownika[1].

Pochowany na Starym Cmentarzu w Ostrowie Wlkp.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Biuletyn Stowarzyszenia Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari. Nr 17(1)/2008, s. 52-55
  2. ↑ Mianowanie Delegatów Rządu. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 48, Nr 3 z 16 lipca 1986. 
  3. ↑ Powołanie Delegatów Terenowych w Republice Federalnej Niemiec. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 58, Nr 4 z 11 listopada 1986. 
  4. ↑ a b c d e f g h i Tomasz Piesakowski: Akcja niepodległościowa na terenie międzynarodowym 1945-1990. Polskie Tow. Naukowe na Obczyźnie, 1999, s. 747
  5. ↑ M.P. z 1997 r. nr 12, poz. 89
  6. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 54, Nr 4 z 20 grudnia 1990. 
  7. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 26, Nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  8. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 4 z 31 grudnia 1974. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Broniwój-Orliński&oldid=68221594”