Witold Poinc (kapitan żeglugi wielkiej)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Poinc
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1908
Skarżysko-Kamienna

Data i miejsce śmierci

18 września 1982
Gdynia

Zawód, zajęcie

kapitan żeglugi wielkiej

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1943–1989) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Multimedia w Wikimedia Commons

Witold Poinc (ur. 2 maja 1908 w Kamiennej, zm. 18 września 1982[1] w Gdyni[2]) – polski kapitan żeglugi wielkiej, współtwórca Polskiego Ratownictwa Okrętowego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w Kamiennej jako syn Juliana. Gimnazjum ukończył w Sosnowcu, a następnie podjął naukę w Szkole Morskiej w Tczewie, którą ukończył w 1930 (wówczas była to już Państwowa Szkoła Morska w Gdyni). Po ukończeniu szkoły i odbyciu szkolenia w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu[3] rozpoczął pracę jako oficer pokładowy w przedsiębiorstwie Polbryt[1].

W 1934 ukończył kurs radiotelegrafisty i następnie pracował w Żegludze Polskiej jako oficer i radiooficer[1]. W 1938 uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W 1939 był pilotem w gdyńskim porcie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził plutonem marynarzy w I Batalionie Kadry Floty broniąc Oksywia, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po walkach trafił do niewoli. Po wyzwoleniu z obozu jenieckiego w 1945 trafił do polskiej Marynarki Wojennej w Wielkiej Brytanii. W 1946 wrócił do Polski i został zastępcą kierownika Wydziału Holowniczo – Ratowniczego Żeglugi Polskiej S.A., zajmującego się oczyszczaniem portów i red z wraków pozostałych po działaniach wojennych. W 1951 wydział przekształcono w przedsiębiorstwo Polskie Ratownictwo Okrętowe. Witold Poinc został w nim dyrektorem ds. technicznych i kierował wydobyciem ponad 200 wraków (30 z nich przywrócono do służby), w tym Gneisenau, blokującego wejście do gdyńskiego portu[3]. Tworząc pierwsze polskie przedsiębiorstwo wydobywające wraki W. Poinc korzystał z doświadczeń firm duńskich i radzieckich, ale opracował też nowatorskie metody, za co otrzymał nagrody państwowe[2].

W 1957 został kapitanem portu w Gdyni. W 1968 przeniesiony został do Urzędu Morskiego w Gdyni, gdzie był zastępcą dyrektora do spraw awaryjności we flocie[1].

W latach 60 XX wieku wykładał wiedzę morską i ratownictwo morskie w Państwowej Szkole Morskiej[2][1]. Na emeryturę przeszedł w 1975. Pochowany w nowej alei zasłużonych na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 26-38-8)[4].

Nagrody i odznaczenia[5][edytuj | edytuj kod]

Grób Witolda Poinca w nowej alei zasłużonych cmentarza Witomińskiego

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Imieniem Witolda Poinca nazwano zbudowany w 1996 statek PRO MS Kapitan Poinc oraz ulicę w Gdańsku[8]. Był także patronem, już nieistniejącej, Szkoły Podstawowej Nr. 22 w Gdańsku[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Patroni ulic. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Gdyni. [dostęp 2016-08-23].
  2. ↑ a b c Legendarne postacie. Gdynia turystycznie. [dostęp 2016-08-23].
  3. ↑ a b Kapitan Witold Poinc – legenda Polskiego Ratownictwa Okrętowego. „Kurier Morski”, 2013-07-28. samorząd Miasta Gdyni. 
  4. ↑ p?id=detale&idg=55930&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]
  5. ↑ SP 22: Kpt. ż. w. Witold Poinc. [dostęp 2016-08-23].
  6. ↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 973.
  7. ↑ M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1251.
  8. ↑ kody pocztowe. [dostęp 2016-08-23].
  9. ↑ Strona szkoły. [dostęp 2016-08-23].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Poinc_(kapitan_żeglugi_wielkiej)&oldid=71783036”