Wołodymyr Salski

Wołodymyr Salski
Володимир Петрович Сальський
	; W 1919
	generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1885 ; Ostróg, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1940 ; Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
	Przebieg służby
Lata służby	1906–1924
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Jednostki	126 Rylski Pułk Piechoty,; 132 Benderski Pułk Piechoty,; 70 Dywizja Piechoty,; 12 Armia,; 1 Serdiucka Dywizja,; Korpus Zaporoski,; Ukraińska Armia Halicka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna ukraińsko-radziecka,; wojna polsko-ukraińska,; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	działacz emigracyjny
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wołodymyr Petrowycz Salski, ukr. Володимир Петрович Сальський (ur. 4 lipca 1883 w Ostrogu, zm. 5 października 1940 w Warszawie) – generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Ostrogu, następnie w 1906 Wileńską Szkołę Wojskową oraz w 1912 z wyróżnieniem Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Podczas I wojny światowej był kwatermistrzem 12 Armii, służbę w armii rosyjskiej zakończył w stopniu podpułkownika. Jesienią 1917 uczestniczył w ukrainizacji jednostek wojskowych na Froncie Północnym.

Był szefem sztabu generała Mykoły Junakowa, później dowodził Dywizją Zaporoską w „operacji kamienieckiej” w 1919. Po wojnie polsko-bolszewickiej przebywał na emigracji w Polsce. Od 1924 do śmierci minister spraw wojskowych w Rządzie URL na emigracji.

Był współinicjatorem wieloletniej współpracy ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego. Współpraca ta rozpoczęta została po tajnym memorandum prezydenta URL Andrija Liwyckiego i gen. Wołodymyra Salskiego z 4 sierpnia 1926 skierowanego do Józefa Piłsudskiego i rozmowach, jakie wkrótce potem nastąpiły^[1]^[2]. Po aprobacie Piłsudskiego trwała do wybuchu II wojny światowej. Jej część tajna obejmowała sporządzenie planów organizacji i mobilizacji armii ukraińskiej, jako sojusznika Polski, w przypadku wojny polsko-sowieckiej. Został sporządzony, w porozumieniu z polskim Sztabem Głównym plan mobilizacyjny wojska ukraińskiego, w oparciu o emigrantów i Ukraińców zamieszkałych w Polsce. Oficerowie i podoficerowie armii URL zostali przyjęci do Wojska Polskiego jako tzw. oficerowie i podoficerowie kontraktowi^[3].

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą i Legią Honorową.

Przypisy

↑ Pełny tekst memorandum Liwyckiego i Salskiego: Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 363-365
↑ Zobacz też Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 338-341
↑ Robert Potocki, Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920–1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 1999; ISBN 83-85854-46-0,s. 231-312.Rozdział "Projekt Ukraina" dot. planów strategicznych tworzenia armii URL w latach trzydziestych.

Bibliografia

Володи́мир Са́льський w: Енциклопедія історії України: Т. 9. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2012, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2
Aleksander Kolańczuk, "Ukraińscy generałowie w Polsce, emigranci polityczni w latach 1920–1939. Słownik biograficzny", Przemyśl 2009, ISBN 978-83-60374-11-5

[1] Pełny tekst memorandum Liwyckiego i Salskiego: Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 363-365

[2] Zobacz też Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 338-341

[3] Robert Potocki, Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920–1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 1999; ISBN 83-85854-46-0,s. 231-312.Rozdział "Projekt Ukraina" dot. planów strategicznych tworzenia armii URL w latach trzydziestych.

[1]

[2]

[3]