Wojciech Pędich
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: gerontologia, kardiologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Wojciech Krystyn Pędich (ur. 2 lutego 1926 w Sokołowie Podlaskim, zm. 13 września 2024[1]) – polski lekarz, profesor, gerontolog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Jana i Adeli z Pocztalskich. Ojciec był fotografem, działaczem społecznym oraz burmistrzem Sokołowa Podlaskiego. W rodzinnym mieście ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. Podczas okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach i w 1944 zdał maturę. Po zakończeniu działań II wojny światowej podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim (Wydział Lekarski). Był m.in. redaktorem pisma studenckiego Życie Medyczne. W 1951 otrzymał dyplom lekarski. W 1952 doktoryzował się. Ze względów politycznych nie mógł pozostać na uczelni i przeniósł się do Opola, gdzie zatrudnił się w szpitalu i gdzie zainteresował się gerontologią i geriatrią. Napisał wówczas pracę na ten temat: Badania nad stanem zdrowia i warunkami życia ludzi starych miasta Opola[2].
Współorganizował Polskie Towarzystwo Gerontologiczne i przez wiele lat był jego przewodniczącym, a później był jego przewodniczącym honorowym. Kierował też Sekcją Geriatryczną Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Założył pismo Zeszyty Problemowe PTG (późniejsza Gerontologia Polska)[2].
Habilitował się w 1964 (Akademia Medyczna we Wrocławiu). W tym samym roku został ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Wojewódzkiego w Białymstoku. W 1974 z jego inicjatywy otwarto Zakład Gerontologii na Akademii Medycznej w Białymstoku, którym kierował (jego następczynią na tym stanowisku była jego wychowanka – prof. Barbara Bień)[2].
W 1985 otrzymał tytuł profesora. W 1989 włączył się bardzo aktywnie w proces reaktywowania Izb Lekarskich i był członkiem Komitetu Organizacyjnego Izb Lekarskich. Tworzył też struktury takich izb w województwach: białostockim, łomżyńskim i suwalskim. 9 listopada 1989 zorganizował I Okręgowy Zjazd Lekarzy. W latach 1990–1993 był przewodniczącym Okręgowego Sądu Lekarskiego. Sprawował też funkcję członka Naczelnej Rady Lekarskiej pierwszej kadencji. Był pomysłodawcą i współorganizował Uniwersytet Trzeciego Wieku (1994). Po przejściu na emeryturę sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Bioetycznej przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w Białymstoku[2].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Interesował się kardiologią, w tym kardiogenetyką i kardiologią kliniczną. Badał warunki środowiskowe, stan zdrowia i potrzeby ludzi starszych, w tym możliwości aktywizacyjnej działalności samopomocowej tej zbiorowości[3]. Napisał m.in., pracę Rozkład statystyczny odstępów RR w migotaniu przedsionków i jego ewolucja w leczeniu naparstnicą. Opublikował łącznie około 290 publikacji i sześć podręczników współtworzonych. Był promotorem sześciu prac doktorskich i opiekunem dwóch przewodów habilitacyjnych[2]. W 1986 otrzymał Nagrodę Indywidualną I stopnia Ministerstwa Zdrowia. Był członkiem zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Gerontologicznego[3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[4]
Niektóre publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Health Status of the Elderly People in the City of Białystok, 1990 (współautorstwo),
- Wpływ zjawisk demograficznych na kierunki kształcenia lekarzy, 1992 (współautorstwo),
- Choroby wewnętrzne, podręcznik dla średnich szkół medycznych, 1988, 1990, 1992, 1994,
- Environmental Conditioning of Pathological Behaviour in Old Age, 1995 (współautorstwo),
- Pacjenci w starszym wieku, 1995 (współautorstwo)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ [1]
- ↑ a b c d e Stanisław Chodynicki, Benefis profesora Wojciecha Pędicha, w: Biuletyn Okręgowej Izby Lekarskiej, Białystok-Łomża-Suwałki, 2016, nr 1(110)/2016, s.18-21
- ↑ a b c nota biograficzna w: Wojciech Pędich, Ludzie starzy, Centrum Rozwoju Służb Społecznych, Warszawa, 1996, s.4, ISBN 83-87101-00-1
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 166