Wojciech Piotrowicz (poeta)
 Wojciech Piotrowicz oprowadza wycieczkę po Wilnie w ramach Międzynarodowych Spotkań Poetyckich „Maj nad Wilią”, czerwiec 2015 | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1940 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
fizyk, dziennikarz, tłumacz |
| Alma Mater | |
Wojciech Piotrowicz pseud. Wojciech Radłowski (lit. Vojciech Piotrovič; ur. 18 czerwca 1940 w zaścianku Obiejucie w rejonie święciańskim) – wileński poeta i działacz kulturalny, pracujący także jako dziennikarz i tłumacz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1960 roku ukończył Wydział Matematyczno-Fizyczny Instytutu Nauczycielskiego w Nowej Wilejce, następnie podjął studia na takimże wydziale Uniwersytetu Wileńskiego. Początkowo pracował w wyuczonym zawodzie, najpierw w Ośrodku Obliczeniowym w Wilnie (1966–1968), następnie jako inżynier i kierownik działu w Ośrodku Obliczeniowym Centralnego Urzędu Statystycznego Litewskiej SRR. W latach osiemdziesiątych XX w. zmienił profil zawodowy i rozpoczął pracę jako dziennikarz w polskojęzycznym dzienniku „Czerwony Sztandar” (1981–1983), gdzie pisywał między innymi pod pseudonimem Wojciech Radłowski, następnie w latach 1983–1991 był redaktorem audycji Radia Litewskiego w języku polskim, zaś w latach 1991–2000 podobnych audycji w Telewizji Litewskiej.
Oprócz działalności dziennikarskiej Wojciech Piotrowicz ma znaczący wkład w rozwój polskiego życia kulturalnego na Litwie po II wojnie światowej. W latach 1964–1979 śpiewał w Polskim Ludowym Zespole Pieśni i Tańca "Wilia". Dla tego zespołu pisał także teksty piosenek i opracowywał programy występów. Współpracował także z polskim teatrem amatorskim (Polski Zespół Teatralny przy Pałacu Kultury Kolejarzy) założonym przez Aleksandra Czernisa i Jerzego Ordę[1]. Jako poeta debiutował w 1960 roku. Jest jednym z autorów pierwszej, napisanej i wydrukowanej polskiej książki (wcześniej wydawano jedynie tłumaczenia i dzieła polskich klasyków) na Litwie po II wojnie światowej, jaką była antologia poezji Sponad Wilii cichych fal[2]. Od wielu lat jest także tłumaczem z języka litewskiego, ukraińskiego i białoruskiego.
W 1978 roku zaprojektował nagrobek Jerzego Ordy na cmentarzu na Rossie w Wilnie. W 1990 wykonał projekt pomnika-krzyża Polakom Zesłańcom 1939–1956 umieszczony obok kościoła w Kalwarii Wileńskiej.
Był członkiem grupy inicjatywnej, która 5 maja 1988 powołała Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Polaków na Litwie, pierwszą organizację broniąca praw polskiej mniejszości na Litwie"[3]. Po przekształceniu stowarzyszenia w Związek Polaków na Litwie nadal był aktywnym działaczem tej organizacji.
Od 1981 roku jest także członkiem Zarządu Związku Zawodowego Pracowników Kultury Litwy.
Żonaty z Danutą Piotrowicz, mają dwóch synów i dwoje wnuków[4][5].
Publikacje[6][edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Piotrowicz, Nec mergitur, Warszawa 1992
- Wojciech Piotrowicz, Nad zgiełk, Warszawa 1995
- Pamięć. Wiersze poetów litewskich, przełożył Wojciech Piotrowicz, Warszawa 1995
- Wojciech Piotrowicz, Podzwonne sośnie, Zielona Góra 1998
- Jerzy Orda, wilnianin z wyboru, praca zbiorowa pod redakcją Wojciecha Piotrowicza, Warszawa 1999
- Wojciech Piotrowicz, W głąb i z bliska, Krosno 2005
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda Literacka im. Barbary Sadowskiej (1990)
- nagroda Polcul Foundation (1997)
- Nagroda Literacka im. Witolda Hulewicza (1997 i 1999)
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2006)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof Woźniakowski, Współczesny polski teatr amatorski w ZSRR, "Pamiętnik Teatralny" 1981, z. 1, s. 154
- ↑ Aleksander Srebrakowski, Sponad Wilii cichych fal, „Kurier Polonijny” 1989, nr 2, s. 8.
- ↑ Tenże, Polacy w Litewskiej SRR 1944-1989, Toruń 2001, s. 293; Jan Sienkiewicz, Poznajmy się. Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Polaków na Litwie przy Litewskim Funduszu Kultury, "Czerwony Sztandar", nr 117, 1988, s. 4
- ↑ Krystyna Adamowicz: „Znałam to tylko z opowiadań mojej mamy”. tygodnik.lt. [dostęp 2023-06-12].
- ↑ Honorata Adamowicz: Wojciech Piotrowicz: Uważam, że tych lat nie zmarnowałem. kurierwilenski.lt, 18 lipca 2020. [dostęp 2023-06-12].
- ↑ Wileńska encyklopedia 1939-2005, opracował Mieczysław Jackiewicz, Warszawa 2007, s. 458-459; Eugeniusz Kurzawa, Słownik polskich pisarzy współczesnych Wileńszczyzny, Zielona Góra 1995, s. 38-39; Katalog Biblioteki Narodowej
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eugeniusz Kurzawa, Słownik polskich pisarzy współczesnych Wileńszczyzny, Zielona Góra 1995
- Aleksander Srebrakowski, Polacy w Litewskiej SRR 1944-1989, Toruń 2001
- Polacy na Litwie 1918-2000. (Słownik biograficzny), red. Mieczysław Jackiewicz, Warszawa 2002
- Wileńska encyklopedia 1939-2005, opracował Mieczysław Jackiewicz, Warszawa 2007
- Krzysztof Woźniakowski, Współczesny polski teatr amatorski w ZSRR, "Pamiętnik Teatralny" 1981, z. 1, s. 139-160.