Przejdź do zawartości

Wołodymyr Salski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wołodymyr Salski
Володимир Петрович Сальський
Ilustracja
W 1919
generał-chorąży generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1885
Ostróg, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1940
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Przebieg służby
Lata służby

1906–1924

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Jednostki

126 Rylski Pułk Piechoty,
132 Benderski Pułk Piechoty,
70 Dywizja Piechoty,
12 Armia,
1 Serdiucka Dywizja,
Korpus Zaporoski,
Ukraińska Armia Halicka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna ukraińsko-radziecka,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

działacz emigracyjny

Odznaczenia
Krzyż Symona Petlury Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Wołodymyr Petrowycz Salski, ukr. Володимир Петрович Сальський (ur. 4 lipca 1883 w Ostrogu, zm. 5 października 1940 w Warszawie) – generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Ostrogu, następnie w 1906 Wileńską Szkołę Wojskową oraz w 1912 z wyróżnieniem Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Podczas I wojny światowej był kwatermistrzem 12 Armii, służbę w armii rosyjskiej zakończył w stopniu podpułkownika. Jesienią 1917 uczestniczył w ukrainizacji jednostek wojskowych na Froncie Północnym.

Był szefem sztabu generała Mykoły Junakowa, później dowodził Dywizją Zaporoską w „operacji kamienieckiej” w 1919. Po wojnie polsko-bolszewickiej przebywał na emigracji w Polsce. Od 1924 do śmierci minister spraw wojskowych w Rządzie URL na emigracji.

Był współinicjatorem wieloletniej współpracy ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego. Współpraca ta rozpoczęta została po tajnym memorandum prezydenta URL Andrija Liwyckiego i gen. Wołodymyra Salskiego z 4 sierpnia 1926 skierowanego do Józefa Piłsudskiego i rozmowach, jakie wkrótce potem nastąpiły[1][2]. Po aprobacie Piłsudskiego trwała do wybuchu II wojny światowej. Jej część tajna obejmowała sporządzenie planów organizacji i mobilizacji armii ukraińskiej, jako sojusznika Polski, w przypadku wojny polsko-sowieckiej. Został sporządzony, w porozumieniu z polskim Sztabem Głównym plan mobilizacyjny wojska ukraińskiego, w oparciu o emigrantów i Ukraińców zamieszkałych w Polsce. Oficerowie i podoficerowie armii URL zostali przyjęci do Wojska Polskiego jako tzw. oficerowie i podoficerowie kontraktowi[3].

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą i Legią Honorową.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pełny tekst memorandum Liwyckiego i Salskiego: Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 363-365
  2. Zobacz też Jan Jacek Bruski Między prometeizmem a Realpolitik. II Rzeczpospolita wobec Ukrainy Sowieckiej 1921–1926, Kraków 2010, Wyd. Uniwersytet Jagielloński, ISBN 978-83-62261-13-0 s. 338-341
  3. Robert Potocki, Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920–1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 1999; ISBN 83-85854-46-0,s. 231-312.Rozdział "Projekt Ukraina" dot. planów strategicznych tworzenia armii URL w latach trzydziestych.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Володи́мир Са́льський w: Енциклопедія історії України: Т. 9. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2012, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2
  • Aleksander Kolańczuk, "Ukraińscy generałowie w Polsce, emigranci polityczni w latach 1920–1939. Słownik biograficzny", Przemyśl 2009, ISBN 978-83-60374-11-5