Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988
Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych
Kod MKOl

ISV

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1988
Calgary
Chorąży

Seba Johnson

Liczba zawodników

6 w 4 konkurencjach w 3 dyscyplinach

Medale
Pozycja: –. 		Złoto
0 		Srebro
0 		Brąz
0 		Razem
0

Reprezentacja Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988 liczyła sześcioro sportowców – dwie kobiety i czterech mężczyzn – którzy wystąpili w trzech z dwunastu rozegranych dyscyplin[1]. Chorążym reprezentacji była występująca w narciarstwie alpejskim Seba Johnson[2].

Komitet Olimpijski Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, powstały w 1967 roku i uznany przez MKOl w tym samym roku[3], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1988 roku. Igrzyska w Calgary były zatem debiutem reprezentantów Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych[2][1].

Reprezentacja ta, w inauguracyjnym występie nie zdobyła żadnego medalu; najwyżej sklasyfikowanym reprezentantem tego terytorium była saneczkarka Anne Abernathy, która zajęła 16. miejsce w jedynkach[1].

Wszyscy zawodnicy debiutowali na zimowych igrzyskach olimpijskich, gdyż był to pierwszy w historii start tej reprezentacji na tego typu imprezie. Najmłodszą reprezentantką Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych była zaledwie czternastoletnia narciarka alpejska Seba Johnson, najstarszym zaś pięćdziesięciodwuletni bobsleista Harvey Hook, który był jednocześnie najstarszym zawodnikiem całych igrzysk[1].

Oprócz sześciu sportowców, w skład delegacji weszło sześciu delegatów i członków Krajowego Komitetu Olimpijskiego a także trzech trenerów. Do Calgary pojechało też trzech rezerwowych bobsleistów[4].

Delegacja[edytuj | edytuj kod]

Oprócz sportowców, do Kanady pojechało trzech trenerów, trzech lekarzy, dwóch przedstawicieli Krajowego Komitetu Olimpijskiego i jedna inna osoba[4].

Na igrzyska wybrano trzech trenerów. Jon Copper był trenerem narciarstwa alpejskiego, a David Burton i Brian Grant trenowali bobsleistów. Wśród delegacji, znalazła się także Cathleen Sharpless, która była delegatką drużyny bobslejowej[4]. Wśród trojga lekarzy znaleźli się William Meyer, Judith Reeve i Suzanne Johnson[4].

Przedstawicielami Krajowego Komitetu Olimpijskiego (The Virgin Islands Olympic Committee) był ówczesny sekretarz generalny Hans Lawaetz (w przyszłości był przewodniczącym tego organu), a także Claire C. Foster – przewodnicząca misji olimpijskiej tego terytorium[5][4].

Statystyki według dyscyplin[edytuj | edytuj kod]

Spośród dwunastu dyscyplin sportowych, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk, reprezentacja Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych wzięła udział w trzech. Najliczniejszą reprezentację kraj ten wystawił w bobslejach, gdzie wystąpiło czterech zawodników[1].

Lp Sport Mężczyźni Kobiety Łącznie
1 Bobsleje 4 – 4
2 Narciarstwo alpejskie 0 1 1
3 Saneczkarstwo 0 1 1
Łącznie 4 2 6


Dyscypliny[edytuj | edytuj kod]

Bobsleje[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988.

Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych w zawodach bobslejowych reprezentowało czterech zawodników; wystartowali oni jedynie w dwójkach, w których startowali podzieleni na dwie pary[6].

Przed startem na igrzyskach[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym olimpijczykiem, którego zainteresował sport bobslejowy był John Foster, Sr, zamożny biznesmen urodzony w 1938 roku w Wielkiej Brytanii[7][8]. Na terytorium Wysp Dziewiczych przeniósł się w 1961 roku[9]. Od początku kariery startował w zawodach żeglarskich, jednak z każdym startem na letnich igrzyskach olimpijskich, bobsleje interesowały go coraz bardziej[9]. W 1980 roku, inny przyszły bobsleista Harvey Hook, przeniósł się na wyspy z metropolitarnej części Stanów Zjednoczonych. Obydwoje poznali się w jednym z zakładów pracy zajmujących się budową i sprzedażą domów i łodzi wyścigowych[10]. W późniejszych latach spotkali się także z kierowcą wyścigowym Chrisem Sharplessem[9].

Pomysł wzięcia udziału w bobslejach na zimowych igrzyskach w Calgary zrodził się u Fostera i Sharplessa, którzy kilka lat przed igrzyskami wybrali się do Lake Placid, aby przeprowadzić kurs pt.: Wprowadzenie w bobsleje. Zapoznali także pozostałych członków ekipy (w gronie zawodników przygotowujących się do igrzysk znalazł się także syn Harveya – David – a także John Reeve – inny zamożny biznesmen, który również urodził się w latach 30. XX wieku w Wielkiej Brytanii a w latach 60. – podobnie jak Foster – przeniósł się na terytorium Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych[8][9]) i na osiemnaście miesięcy przed igrzyskami rozpoczęli pierwsze treningi[10]. Pojechali oni do Innsbrucka (Austria), aby zdobyć licencję do prowadzenia bobslejów. Międzynarodowa Federacja Bobsleja i Toboganu postanowiła ich wesprzeć finansując im dwa bobsleje o wartości 10 000 dolarów każdy, zaś przyszli bobsleiści zakupili dla siebie drobniejszy sprzęt m.in. kaski ochronne[10].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Wszyscy zawodnicy, którzy wystartowali w zawodach oficjalnych, byli w dosyć zaawansowanym wieku, średnia tego czynnika wyniosła nieco ponad 48 lat i dwa miesiące; najmłodszy bobsleista Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych miał ukończone 42 lata[6].

Do Calgary pojechało również trzech rezerwowych bobsleistów, jeden z nich (John Foster, Jr), miał już za sobą starty w żeglarstwie na letnich igrzyskach olimpijskich. Dwóch innych, tj. David Hook (syn Harveya Hooka) i William Beer, było również rezerwowymi, jednak nigdy nie wystąpili w głównych zmaganiach olimpijskich[4].

Do rozegranych w dniach 20–21 lutego zawodów dwójek, Amerykanie z Wysp Dziewiczych wystawili dwie załogi. Pierwsza osada w składzie John Reeve i John Foster, Sr, plasowała się na miejscach 38–40–39–37, co dało im ostatecznie ostatnią, 38. pozycję wśród osad sklasyfikowanych. Natomiast druga osada (Harvey Hook i Chris Sharpless) zajęła ostatecznie 35. miejsce (37–39–36–34)[11]. Zwyciężyła reprezentująca ZSRR dwójka Jānis Ķipurs i Władimir Kozłow[12].

Wydarzenie Załoga Zawodnicy Wyniki Czas łączny 1. pomiar 2. pomiar 3. pomiar 4. pomiar 1. międ. 2. międ. 3. międ. 4. międ. Miejsce Źródło
Dwójki ISV-1 John Reeve
John Foster, Sr 		1. ślizg 1:01,11 6,29 28,15 37,73 50,83 21,86 9,58 13,10 10,28 38. [13]
2. ślizg 1:03,06 6,61 29,36 39,24 52,54 22,75 9,88 13,30 10,52 40. [14]
3. ślizg 1:04,14 6,47 29,04 39,03 53,00 22,57 9,99 13,97 11,14 39. [15]
4. ślizg 1:02,70 6,51 28,88 38,51 51,89 22,37 9,63 13,38 10,81 37. [15]
Łącznie 4:11,01 38. [11]
Dwójki ISV-2 Harvey Hook
Chris Sharpless 		1. ślizg 1:01,05 6,51 28,60 38,10 50,93 2,09 9,50 12,83 10,12 37. [13]
2. ślizg 1:02,70 6,74 29,32 3,00 52,19 22,58 9,68 13,19 10,51 39. [14]
3. ślizg 1:03,42 6,27 28,96 38,83 52,46 22,69 9,87 13,63 10,96 36. [15]
4. ślizg 1:01,92 6,40 28,85 38,48 51,50 22,45 9,63 13,02 10,42 34. [15]
Łącznie 4:09,09 35. [11]

Narciarstwo alpejskie[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988.

W narciarstwie alpejskim, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych reprezentowała jedna zawodniczka – Seba Johnson – która wystąpiła w dwóch konkurencjach[16].

22 lutego wystartowała w supergigancie, w którym jednak została zdyskwalifikowana (zwyciężyła Sigrid Wolf)[17].

24 lutego, wystąpiła w kolejnej konkurencji – slalomie gigancie. Uzyskawszy czas 1:19,27 w pierwszym przejeździe, została sklasyfikowana na 44. miejscu[18]. W drugim, uzyskała dużo gorszy czas (1:29,94), który dał jej 28. wynik przejazdu; w łącznej klasyfikacji uplasowała się jednak na 28. miejscu, gdyż wiele zawodniczek nie ukończyło pierwszego, a inne nie ukończyły drugiego przejazdu[19]. Zwyciężczynią okazała się Vreni Schneider[19].

Czternastoletnia wówczas narciarka alpejska, przeszła również do historii jako pierwsza Afroamerykanka, która wystąpiła w narciarstwie alpejskim na zimowych igrzyskach olimpijskich[4].

Kobiety

Wydarzenie Zawodnik Zjazd 1. Msc. 1. Zjazd 2. Msc. 2. Suma Miejsce Źródło
Supergigant Seba Johnson DSQ [17]
Slalom gigant Seba Johnson 1:19,27 44. 1:29,94 28. 2:49,21 28. [19]

Saneczkarstwo[edytuj | edytuj kod]

Anne Abernathy w styczniu 2006 roku
 Zobacz też: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988.

Jedyną reprezentantką Wysp Dziewiczych była Anne Abernathy, która wystartowała w jednej konkurencji – jedynkach.

Przed igrzyskami[edytuj | edytuj kod]

Anne Abernathy urodziła się w 1953 roku w metropolitarnej części Stanów Zjednoczonych[20]. Saneczkarstwo zaczęła uprawiać stosunkowo późno, bo w wieku 29 lat. Była piosenkarką, jednak w 1980 roku wybrała się na wycieczkę narciarską ze znajomymi do Lake Placid, gdzie w tym samym roku były rozgrywane zimowe igrzyska olimpijskie[20][21]. Udali się oni m.in. na tor bobslejowy. Wkrótce Abernathy stwierdziła, że chciałaby uprawiać ten sport. Porzuciła karierę artystyczną (na dwa następne lata miała już zarezerwowane występy) i w 1982 roku rozpoczęła pierwsze treningi[22]. Przed jej pierwszym olimpijskim występem, zdiagnozowano u niej jedną z chorób nowotworowych zaliczanych do chłoniaków nieziarniczych, jednak mimo to nie zrezygnowała z uprawiania saneczkarstwa[23]. Fakt ten był ukrywany aż do 1998 roku do igrzysk w Nagano, kiedy o jej chorobie napisano w gazecie The Washington Post[23][21][22].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Zawody odbyły się 18 lutego. Abernathy we wszystkich czterech przejazdach klasyfikowana była w drugiej dziesiątce (15-16-17-16). Najlepszy czas uzyskała w czwartym ślizgu (47.073), zaś najgorszy w trzecim (47.742). W łącznej klasyfikacji zajęła 16. miejsce; zwyciężyła Steffi Martin z NRD[24][25].

Wydarzenie Zawodniczka Wyniki Czas łączny 1. pomiar 2. pomiar 3. pomiar 1. międ. 2. międ. 3. międ. Miejsce Źródło
Jedynki Anne Abernathy 1. ślizg 47,106 8,370 21,173 36,028 12,803 14,855 11,078 15. [26]
2. ślizg 47,316 8,398 21,258 36,147 12,860 14,889 11,169 16. [27]
3. ślizg 47,742 8,376 21,199 36,442 12,823 15,243 11,300 17. [28]
4. ślizg 47,073 8,389 21,228 36,041 12,839 14,813 11,032 16. [29]
Łącznie 3:09,237 16. [24]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e United States Virgin Islands at the 1988 Calgary Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-20)]. (ang.).
  2. ↑ a b United States Virgin Islands at the Olympics. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-01)]. (ang.).
  3. ↑ VIRGIN ISLANDS, US. olympic.org. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g Virgin Islands Olympic Delegations. virginislandsolympics.org. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
  5. ↑ The Virgin Islands Olympic Committee. virginislandsolympics.org. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
  6. ↑ a b United States Virgin Islands Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-23)]. (ang.).
  7. ↑ John Foster, Sr Bio, Stats and Results. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-25)]. (ang.).
  8. ↑ a b Trivial Pursuit: Bobsled's Crazy 8. mitchalbom.com. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  9. ↑ a b c d Real Bobsled Competition Is For The Caribbean Cup. chicagotribune.com. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  10. ↑ a b c Bill Stevens: Meet the Olympian next door. sptimes.com, 2002-03-25. [dostęp 2013-03-03]. (ang.).
  11. ↑ a b c Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Two. sports-reference.com. [dostęp 2013-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)]. (ang.).
  12. ↑ Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2013-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-24)]. (ang.).
  13. ↑ a b Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Two Run 1. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-23)]. (ang.).
  14. ↑ a b Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Two Run 2. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-24)]. (ang.).
  15. ↑ a b c d Bobsleigh at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Two Run 4. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-23)]. (ang.).
  16. ↑ United States Virgin Islands Alpine Skiing at the 1988 Calgary Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-27)]. (ang.).
  17. ↑ a b Alpine Skiing at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Super G. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-21)]. (ang.).
  18. ↑ Alpine Skiing at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Giant Slalom Run 1. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-01)]. (ang.).
  19. ↑ a b c Alpine Skiing at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Giant Slalom. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-21)]. (ang.).
  20. ↑ a b Anne Abernathy Bio, Stats and Results. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-21)]. (ang.).
  21. ↑ a b Anne Abernathy - Along For The Ride. thegoal.com. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  22. ↑ a b Anne Abernathy. thegoal.com. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  23. ↑ a b ANNE ABERNATHY – SIX‐TIME OLYMPIC LUGE ATHLETE. tena.us. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  24. ↑ a b Luge at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Singles. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-04)]. (ang.).
  25. ↑ Anne Abernathy Bio, Stats and Results. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-21)]. (ang.).
  26. ↑ Luge at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Singles Run 1. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-22)]. (ang.).
  27. ↑ Luge at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Singles Run 2. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-26)]. (ang.).
  28. ↑ Luge at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Singles Run 3. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-01)]. (ang.).
  29. ↑ Luge at the 1988 Calgary Winter Games: Women's Singles Run 4. sports-reference.com. [dostęp 2013-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych na igrzyskach olimpijskich
Letnie IO
Zimowe IO

Flaga olimpijskaFlaga Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1988 w Calgary, Kanada
Afryka
Ameryka
Azja
Europa
Oceania

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyspy_Dziewicze_Stanów_Zjednoczonych_na_Zimowych_Igrzyskach_Olimpijskich_1988&oldid=73493346”