Przejdź do zawartości

Władysław Nehring

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Nehring
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 października 1830
Kłecko

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 1909
Wrocław

profesor nauk filologicznych
Specjalność: językoznawstwo
Doktorat

1856

Profesura

1867

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek czynny

Uczelnia

Königliche Universität Breslau

Rektor Königliche Universität Breslau
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Nehring (ur. 23 października 1830 w Kłecku, zm. 20 stycznia 1909 we Wrocławiu) – polski językoznawca i historyk, badacz języka starosłowiańskiego, autor prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny historii Słowian i gramatyki języków słowiańskich.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1850 dzięki uzyskaniu stypendium od Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa Poznańskiego podjął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie w 1856 uzyskał tytuł doktora. Po zdaniu w tym samym roku egzaminu nauczycielskiego pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Trzemesznie, a potem w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Po uzyskaniu w 1867 tytułu profesora objął Katedrę Języków i Literatur Słowiańskich na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1868–1907 pełnił funkcję kierownika tej katedry[1]. Był wykładowcą literatur słowiańskich, gramatyki porównawczej oraz gramatyki języka starosłowiańskiego.

Szczególną uwagę poświęcał mitologii słowiańskiej i związanej z nią kulturze ludowej, był twórcą seminarium slawistycznego, popularnego wśród polskich studentów.

W latach 1893–1894 był rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego. Był także członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie[1], Akademii Nauk w Petersburgu i w Pradze, a także członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Był członkiem Towarzystwa Przemysłowego Polskiego w Poznaniu w 1860 roku[2].

Zmarł we Wrocławiu w 1909, został pochowany na Cmentarzu Osobowickim[3]. Jego grób zniszczony przez Niemców po 1939 roku został staraniem Towarzystwa Miłośników Wrocławia w 1967 roku „rewindykowany”[1].

Z żoną Adaminą z Pawłowskich (zm. 1905 r) miał czworo dzieci: Romana (zm. 1888), Edwarda (zm. 1896), pianistkę Marię (zm. 1905) i nauczycielkę języka francuskiego Zofię[4].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
Grób prof. Władysława Nehringa na Cmentarzu Osobowickim
  • W 1945 roku imieniem Nehringa nazwano we Wrocławiu ulicę na osiedlu Plac Grunwaldzki, łączącą Mikołaja Reja z Nauczycielską[4].
  • W 2003 w Instytucie Kultury Europejskiej w Gnieźnie Dawid Jung powołał Sekcję Literacko-Filozoficzną im. Władysława E. Nehringa[5]
  • W Kłecku do 2019 roku działało Gimnazjum im. prof. Władysława Nehringa. Po reformie zostało przekształcone w szkołę branżową I stopnia[6].
  • W 2004 roku w budynku Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego odsłonięto pamiątkową tablicę[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Kamila Jasińska, Ostatni adres Nehringa, „Pamięć i Przeszłość” (1), 2016, s. 50-55.
  2. ↑ Pamiętnik Jubileuszowy Towarzystwa Przemysłowego w Poznaniu 1848-1923, Poznań 1923, s. 10.
  3. ↑ Władysław Nehring - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-10-07].
  4. ↑ a b Małgorzata Wieliczko, Władysław Nehring. Pedagog i uczony doskonały [online], Wroclaw.pl, 19 stycznia 2022 [dostęp 2024-07-15] (pol.).
  5. ↑ Ponad granicami. Collegium Europaeum Gnesnense 2000-2003 (Monika Miazek, Ewa Jarmakowska, Andrzej Szpulak), Collegium Europaeum Gnesnense, 2003, ISBN 83-918778-9-2, s. 69–71.
  6. ↑ Studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Kłecko [online], 2021, s. 64.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Rektorzy Königliche Universität Breslau

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Nehring&oldid=74799634”