Yongjia Xuanjue

Yongjia Xuanjue

永嘉玄覺

Data i miejsce urodzenia	665 Benjun
Data i miejsce śmierci	713 Wenzhou?
Szkoła	Południowa szkoła chanu
Nauczyciel	Dajian Huineng
Zakon	chan

Yongjia Xuanjue (chiń. 永嘉玄覺, pinyin Yòngjiā Xuānjué; kor. 영가현각 Yŏngga Hyŏngak, jap. Yōka Genkaku, wiet. Vắng Gia Huyền Giác; ur. 665, zm. 713) – chiński mistrz chan z Południowej szkoły chanu.

Życiorys

Yongjia pochodził z Benjun z rodziny Dai. Już jako młody chłopiec opuścił dom rodzinny i w klasztorze studiował buddyjskie teksty. Wtedy także zapoznał się z naukami szkoły tiantai.

Z polecenia mistrza chan Zuo Xilanga razem z Dongiem Yangce (późniejszym mistrzem chan) udali się do klasztoru 6 Patriarchy chanu Dajiana Huinenga w Caoxi (także Caoqi).

Z powodu swojego krótkiego spotkania z mistrzem Huinengiem nosił przydomek „Nocny Gość”. Huineng przekonał go, że powinien zostać w Caoxi przez jedną noc i to spotkanie zaowocowało osiągnięciem przez Yongjię oświecenia.

Następnego dnia po tym zdarzeniu Yogjia udał się do Wenzhou, gdzie zaczęli się wokół niego gromadzić uczniowie i rozpoczął nauczanie.

Zmarł wyprostowany w pozycji medytacyjnej. Otrzymał pośmiertny tytuł „Wielki Nauczyciel Bezkształtu”. Stupa nazwana „Lśniąca czystość” została wybudowana na południowej stronie góry Zachodniej.

Yongjia zaliczany jest do jednego z pięciu wielkich uczniów Huinenga.

Oprócz tego, że był mistrzem chan, Yongjia był także mocno związany z naukami i praktykami szkoły tiantai. W swoich tekstach porównuje m.in. chanistyczną praktykę zuochan (dosłownie „siedząca medytacja”) z odpowiadającą jej praktyką szkoły tiantai – zhiguan.

Dzieła

• Yongjia jest uważany za autora poematu Zhengdao ge (證道歌 Hymn o doświadczeniu Drogi. Tytuł tłumaczony jest także jako „Pieśń o oświeceniu”).

Poemat wyrósł ze znajomości (sutr Pradźni) oraz nauk samego Huinenga. Słynna fraza Huinenga Od samego początku niczego nie ma, jest powtórzona dwukrotnie. Wiersz ten podkreśla natychmiastowość oświecenia (chiń. dunwu)

• Jego teksty zostały zebrane i wydane jako Kolekcja Yongjia (ze szkoły chan) (chiń. Chanzong Yongjia jí 禪宗永嘉集) lub w skrócie Kolekcja Jongjia Yongjia ji (永嘉集).

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 28/1. Bodhidharma (zm. 543?)
  • 29/2. Dazu Huike (487–594)
    • 30/3. Jianzhi Sengcan (zm. 606)
      • 31/4. Dayi Daoxin (579–651)
        • 32/5. Niutou Farong (594–657) szkoła niutou
        • 32/5/1. Pŏmnang Korea – wprowadzenie chanu (kor. sŏn)
        • 32/5. Daman Hongren (601–674)
          • 33/6. Yuquan Shenxiu (606–706)(także Datong) szkoła północna stopniowego oświecenia.
          • 33/6. Zizhou Zhixian (bd)
            • 34/7. Zizhou Chiji (bd)
              • 35/8. Jingzhong Zhixian (bd)
                • 36/9. Jingzhong Wuxiang (Yizhou) (684–762) koreański mistrz chan Kim Musang działający w Chinach. Szkoła jingzhong
          • 33/6. Songyue Hui’an (580–707) szkoła laomu an heshang
          • 33/6. Daoming (bd) (także Huiming)
          • 33/6. Dajian Huineng (638–713)
            • 34/7. Sikong Benjing (667–761)
            • 34/7. Yongjia Xuanjue (także jako Yisu Xuanjue) (665–713)
            • 34/7. Zhidao Fazhen
            • 34/7. Heze Shenhui (670–762)
            • 34/7. Qingyuan Xingsi (660–740)
            • 34/7. Nanyang Huizhong (675–775)
            • 34/7. Nanyue Huairang (677–744)

Bibliografia

• Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 56–57. ISBN 0-86171-163-7.
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A Hiistory. India and China. Nowy York: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 349. ISBN 0-02-908270-6.