Jingzhong Wuxiang

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jingzhong Wuxiang
浄衆無相
Data i miejsce urodzenia

684
Silla

Data i miejsce śmierci

762
klasztor Jingzhong

Szkoła

jingzhong

Nauczyciel

Zizhou Chuji

Następca

Jingzhong Shenhui, Baotang Wuzhu

Zakon

chan

Jingzhong Wuxiang (ur. 684, zm. 762 lub ur. 680, zm. 765; chiń. 浄衆無相 pinyin Jìngzhòng Wúxiāng; kor. 정중무상 Chǒngjung Musang, jap. Jōshū Musō, wiet. Tịnh Chúng Vô Tương) – koreański mistrz chan działający w Syczuanie, założyciel lokalnej szkoły jingzhong.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mistrz Wuxiang (kor. Musang), którego rodzinne nazwisko to Kim, pochodził z książęcego rodu koreańskiego królestwa Silli, prawdopodobnie Sŏngdŏka (pan. 702-736). Był trzecim synem króla Silli. Został mnichem, gdy jego siostra zaręczona została bez jej woli i pocięła sobie twarz nożem[1]. Zadziwiony swoim brakiem ducha w kontraście ze zdecydowaniem jego siostry, wstąpił do klasztoru Kunnan i przyjął pełną ordynację mnisią.

Następnie udał się w 728 r. drogą morską do cesarstwa Tangów. Podobno w Chang’anie został przyjęty na audiencji przez cesarza Xuanzonga, który nakazal mu pobyt w klasztorze Chanding. Po jakimś czasie rozpoczął wędrówkę po Chinach w poszukiwaniu nauczyciela. Według niektórych źródeł dotarł do Syczuanu i tam został uczniem mistrza chan Zizhou Zhishena (609-702), jednak ów mistrz zmarł na długo przed przybyciem Musanga. W każdym razie ostatecznie dotarł do klasztoru Dechun w Zizhou. Mistrz chan Zizhou Chuji (669-736(uczeń mistrza Zhishena), znany także jako Tang Chuji, z powodu choroby nie wyszedł go powitać, więc Wuxiang spalił swój palec w ofierze dla mistrza. Chuji zorientował się jak zdeterminowanego ma ucznia i przez 2 lata Wuxiang był jego najbliższym uczniem.

Po 2 latach praktyki u mistrza Wuxiang udał się w góry Tiangu[2]. Wuxiang żył na górze prowadząc ascetyczne praktyki, jego szata była zielona, gdy nie miał nic do jedzenia – jadł ziemię. Ochraniały go dzikie zwierzęta[3].

Gdy wojskowy komisarz z Yizhou Zhangqiu Jianqiong (na tym stanowisku w latach 739-746) poprosił go o "otwarcie Dharmy chanu". Wuxiang rozpoczął nauczanie w klasztorze Jingzhong w Chengdu, w którym spędził nauczając ponad 20 lat. Prawdopodobnie ok. 756 r. jego brat, który został królem jako Kyŏngdŏk, wykorzystał poselstwo do cesarza Xuanzonga i wysłał zabójcę, aby zabić Musanga w Chengdu[4].

W 751 r. Tybetańczycy wysłali delegację do Chin w celu poszukiwania Dharmy. Spotkała się ona z Wuxiangiem, który poprowadził ich praktykę i nauczanie[5].

15 dnia 5 miesiąca 762 r. Wuxiang nagle pomyślał o swoim uczniu, mistrzu chan Wuzhu, który w tym czasie przebywał na górze Baiyai. Gdy Wuzhu nie pojawiał się, posłał pracownika klasztoru – Donga Xuana – do Wuzhu z weryfikacją przekazu Dharmy i szatą Bodhidharmy[6].

19 dnia 5 miesiąca mistrz poprosił o świeżą białą szatę. Wykąpał się. Zmarł w pozycji medytacyjnej w środku nocy w godzinie szczura (23:00–1:00).

Po jego śmierci wzniesiono stupę "wielkiemu mistrzowi z Haedong" (chiń. Haidong dashi). Prefekt Zizhou skomponował napis na steli, a później znany poeta Li Shangyin (812-858) dołączył Musanga do jego "Steli Gmachu Czterech Przebudzonych z Zizhou" (chiń. "Zizhou Sizhengtang bei[ming]")[7].

Znaczenie mistrza i nauki mistrza[edytuj | edytuj kod]

Mistrz Wuxiang był pierwszym mistrzem chan znanym Tybetańczykom[8]. Mnisi z Tybetu praktykowali w jego klasztorze. Cieszył się w Tybecie wielkim prestiżem[9].

Gdy jego sława dotarła do Silli, prawdopodobnie spowodowała napływ innych mnichów z Silli do Chin; Wŏnjŏk Toŭi przybył w 784 r., Hyeso - w 804, a Muyŏm - w 821 r.

Słynął z krańcowego ascetyzmu, co nadawało mu także aurę cudotwórcy. Lubił także podsumowywać swoje nauki wyrażeniem "wuyi, wunian, mowang", czyli "bez wspominania, bez myślenia i bez zapominania". "Bez wspominania" równał z moralnością (sans. śīla), "bez myślenia" - z medytacją (sans. samādhi), a "bez zapominania" - z mądrością (sans. prajñā). Twierdził także, że owe trzy wyrażenia był pierwotnie przekazane przez Bodhidharmę.

Jego biografia w Song gaoseng zhuan i inskrypcja Li Shangyina wykazują, że stał się przedmiotem kultu[10]. Cieszył się także estymą wśród swoich rodaków, którzy przybywali do Chin odwiedzić miejsca z nim związane.

Jedną z jego szczególnych praktyk była praktyka nianfo (recytowania imienia buddy), wykonywana w specjalnym wokalnym stylu. Zapewne nie była ona jednak całkowicie tożsama z praktyką nianfo prowadzoną w Szkole Czystej Krainy, gdyż autorzy Lidai fabao ji – krańcowo przeciwni wszelkim formom liturgii – nie krytykują go. Klasztor Jingzhong był uprzednio klasztorem związanym z Czystą Krainą. I chociaż w oparciu o nauki nagłego oświecenia atakują oni oponentów w postaci mistrzów winai i taoistów, to najwyraźnie zacieranie granic pomiędzy chanem a szkołą Czystej Krainy nie niepokoiło ich.

Mistrz zdecydowanie stał na stanowisku propagatora nauk nagłego oświecenia. Jego styl praktyki określały "trzy frazy Wuxianga": niewspominanie (śmiertelność), niemyślenie (koncentracja) i niezapominanie (mądrość).

Jednym z ważnych elementów jego stylu praktyki była ceremonia kaiyuan, kombinacja mnisiej ordynacji i przekazu Dharmy chanu. Ceremonia taka zapowiadana była na miesiąc lub dwa wcześniej. Świeckie kobiety, świeccy mężczyźni, mnisi i mniszki zbierali się w jego klasztorze. Najpierw, przez ok. od 3 do 5 tyg., prowadzono ceremonię wyznawania (swoich złych uczynków). Po jej zakończeniu odbywała się główna ceremonia, która składała się z trzech etapów

  • wspólne wykonywanie praktyki nianfo
  • nauczanie
  • medytacja[11].

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wendi L. Adamek The Mystique of Transmission. Str. 336
  2. ↑ Góry te znajdują się w płd.–zach. części dystryktu Guan w Syczuanie
  3. ↑ Praca cytowana, str. 337
  4. ↑ John Jorgensen. "Korea as a Source for the Regeneration of Chinese Buddhism". [w] Currents and Countercurrents. Korean Influences on the East Asian Buddhist Traditions. Str. 97
  5. ↑ John R. McRae. The Northern School and the Formation of Early Ch'an Buddhism. Str. 71
  6. ↑ Jest to sfabrykowana informacja z dzieła Lidai fabao ji, autoreklamiarskiej pracy powstałej w szkole baotang
  7. ↑ Bernard Faure. "Ch'an Master Musang", ss. 156-157, [w] Currents and Countercurrents. University of Hawai'i Press. Honoloulu, 2006
  8. ↑ Yanagida Seizan. The Li-Tai Fa-Pao Chi W: Early Ch'an in China and Tibet. Str. 18
  9. ↑ John R. McRae. Praca cytowana, str. 297
  10. ↑ Wendi L. Adamek. The Mystique of Transmission. Str. 285
  11. ↑ Heng-ching Shih. The Syncretism of Ch'an and Pure Land Budddhism. Str. 68
  12. ↑ Linia przekazu Zhixian>Chuji>Wuxiang jest niepewna
  13. ↑ Historia przekazu Dharmy przez Wuxianga do Wuzhu jest absurdalna. Wuxiang widział Wuzhu zaledwie raz (lub w ogóle). Jedną z przyczyn sfałszowania tej linii przekazu mogła być chęć wykazania się łącznością z mistrzem, który cieszył się w Tybecie prestiżem (John R. McRae)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wendi L. Adamek: The Mystique of Transmission. On Early Chan History nad Its Contexts. Nowy York: Columbia University Press, 2007, s. 578. ISBN 978-0-231-13664-8.
  • John R. McRae: The Northern School and the Formation of Early Chan Buddhism. Honolulu: University of Hawaii Press, 1986, s. 393. ISBN 0-8248-1056-2.
  • Heng-ching Shih: The Syncretism of Ch'an and Pure Land Buddhism. Nowy Jork: Peter Lang, 1992, s. 278. ISBN 0-8204-1681-9.
  • Bernard Faure. "Ch'an Master Musang. A Korean Monk in Eats Asian Context". [w] Robert E. Buswell, Jr. Currents and Countercurrents. Korean Influences on the East Asian Buddhist Tradition. University of Hawai'i Press. Honolulu, 2006. Str. 294. ISBN 978-0-8248-3179-0
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jingzhong_Wuxiang&oldid=71929592”