Yunqi Zhuhong

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Yunqi Zhuhong
云栖祩宏
Ilustracja
Mistrz chan Yunqi Zhuhong
Data i miejsce urodzenia

1536
Hangzhou

Data śmierci

1615

Szkoła

caodong

Linia przekazu
Dharmy zen

Po’an Zuxian

Nauczyciel

Xiaoyan Debao

Zakon

chan

Yunqi Zhuhong (chiń. 云栖祩宏; pinyin Yúnqī Zhùhóng; kor. 운서주굉 Unsŏ Chu’goeng; jap. Unsei Shukō; wiet. Vân Thê Châu Hoằng; ur. 1536, zm. 1615) – chiński mistrz chan ze szkoły linji. Prekursor okresu rewitalizacji chanu w XVII wieku. Znany także jako Lianchi Zhuhong (蓮池祩宏).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Hangzhou w rodzinie Shen. Przygotowywał się do kariery urzędniczej, był doskonałym studentem. Jego pierwsze zetknięcie z buddyzmem nastąpiło poprzez Szkołę Czystej Krainy. W wieku 31 lat został mnichem buddyjskim, a jego druga żona także później została mniszką. Zhuhong był prawdopodobnie pierwszym intelektualistą z licencjatem, który stał ważnym mnichem w 1560 roku[1]. Jego nauczycielem był Xiaoyan Debao.

Yunqi Zhuhong wraz z Hanshanem Deqingiem i Zibo Zhenkem zdominowali chiński buddyjski świat w XVI wieku. Byli prekursorami odrodzenia się buddyzmu chan w XVII wieku w okresie dynastii Qing. Był to okres, w którym odradzający się chan nie odzyskał jeszcze swoich unikalnych cech i tożsamości. Mnisi rościli sobie prawo do przekazu Dharmy bez osobistej konfrontacji z ich nauczycielem i swobodnie nauczali swojej własnej wersji chanu. Nawet termin heshang (和尚), oznaczający „mnicha”, zmienił swoje znaczenie na „kapłana”, tak jak w Japonii. Jak napisał Zhuhong: „Mnisi są także geomantami, wróżbitami, fizjonomistami, lekarzami, ginekologami, twórcami leczniczych mikstur, uzdrowicielami dusz i alchemikami”. Dla Zhuhonga, Hanshana i Zenke przekaz Dharmy nie odgrywał jakiejś ważniejszej roli, krytykowali tworzący się styl uproszczonego podejścia do opowieści gong’anowych, popierali natomiast oświecenie przez stopniową i wytrwałą samotną praktykę. Był to pierwszy etap reaktywacji tradycji chan, który zakończył się krótko po 1620 roku, gdyż mistrzowie ci zmarli właśnie w tym czasie: Zhuhong w 1615, Zhenke w 1603, a Hanshan w 1623 roku[2].

Zhuhong starał się unikać konfrontacji z konfucjanizmem i taoizmem. W efekcie stworzył dość pragmatyczną kombinację chanu z naukami Szkoły Czystej Krainy, do której dołączył zintegrowane elementy pochodzenia konfucjańskiego i taoistycznego. Yunqi Zhuhong uprawomocniał taką synkretyczną orientację, jako absolutnie nie kłócącą się z duchowym ideałem chanu[3].

Dla jego uhonorowania został odnowiony klasztor Yunqi (云栖寺), którego został opatem. W nauczaniu wzorem dla niego był mistrz Dahui Zonggao (1089–1163)[4].

W wydanej w latach 50. XVII wieku książce Wudeng yantong napisanej przez Feiyina Tongronga, która została zaskarżona przed władzami prowincji w 1654 roku, mistrz Yunqi Zhuhong oraz Hanshan Deqing i Zibo Zenke zostali całkowicie zmarginalizowani, gdyż nie mieli pewnych linii przekazu[5].

Pod koniec okresu Ming do Chin przybyli jezuiccy misjonarze, na czele z Matteo Riccim, którzy aktywnie propagowali chrześcijaństwo oraz jednoczyli się z konfucjanizmem przeciw buddyzmowi, co stanowiło poważne zagrożenie dla buddyzmu. Znani mnisi, tacy jak Zhuhong i Ouyi Zhixu (1599–1655) odpowiedzieli na wyzwanie. Zhuhong napisał antychrześcijański tekst w 1615 roku, a Ouyi – w 1643 roku. Do antychrześcijańskiego ruchu dołączył także i Miyun Yuanwu. Zebrane eseje Zhuhonga ukazały się pod tytułem Zhuzhuang suibi w trzech częściach, jako „Chubi” (初笔) (1600), „Erbi” (二笔) (1615) i „Sanbi” (三笔) (1615)[6].

Zhuhong także bardzo mocno zaangażował się po stronie ahimsy i wiele z jego nauk poświęconych było nie zabijaniu zwierząt. Potrafił tym natchnąć także intelektualistów, którzy włączali się w jego akcje „uwalniania zwierząt”[7].

Mistrz również stworzył bardzo znaczący świecki buddyjski ruch, który pozwalał świeckim buddystom na życie zgodne z buddyjskimi wytycznymi, bez opuszczania swoich rodzin i prowadzenia życia w celibacie. Ustanowił coś w rodzaju „rozliczenia” zasług, aby zainspirować społeczności do życia w zgodzie z buddyjskimi zasadami i gromadzenia dobrej karmy. Jego katalog zasług i przewinień składał się z kilku rozdziałów, np. „Dobre czyny zainspirowane lojalnością i synowską miłością”.

Mistrz chan Yunqi Zhuhong zmarł w 1615 roku.

Prace literackie[edytuj | edytuj kod]

  • Huang Ming gaoseng jilue (Biografie wybitnych mnichów [okresu] Ming)
  • Zhujing risong (Pisma do dziennego śpiewania)
  • Zhuzhuang suibi (zbiór esejów)
  • Changuan zejin (Impuls do rozwoju w bramie chan)

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 101.
  2. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 106.
  3. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 161.
  4. ↑ Miriam L. Levering. „Dahui Zonggao (1089-1163): The Image Created by His Stories about Himself and by His Teaching Style”, [w:] Zen Masters, s. 104.
  5. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 7.
  6. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 307.
  7. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 367.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jiang Wu: Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 457. ISBN 978-0-19-533357-2. OCLC 156891956. (ang.).
  • Miriam L. Levering: Dahui Zonggao (1089-1163): The Image Created by His Stories about Himself and by His Teaching Style. W: Steven Heine: Zen Masters. Wyd. 1. Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 104, 105. ISBN 978-0-19-536765-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yunqi_Zhuhong&oldid=72943587”