Zbrocze

Pruski bagnet z wyraźnie widocznym zbroczem

Puukko ze zbroczem na głowni.

Zbrocze – szerokie, płytkie wgłębienie wzdłuż głowni broni siecznej, na długość do połowy lub nieco dalej głowni, np. miecza. Zbrocze zwiększa sztywność głowni i zmniejsza jej ciężar, jednak jednocześnie zwiększa podatność głowni na złamanie. Zbrocze może występować podwójne, a nawet potrójne. Bruzdą, bruzdeczką nazywa się wąskie zbrocze, najmniejsze zbrocze dekoracyjne jest nazywane struziną.

Błędnie uważa się, że podczas walki spływała nim krew, jest to jednak element konstrukcyjny - technologiczny.

Miecz ze zbroczem.

Żłobienia w przekrojach głowni: B z wyraźnym zbroczem, C ze struziną w grzbiecie, D ze zbroczem i bruzdą, E z podwójną struziną

Bibliografia

• Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 4. ISBN 978-83-01-16260-3.