Zjazd łucki

Zjazd łucki – zjazd monarchów europejskich z 1429 roku, którzy obradowali nad obroną Europy przed imperium osmańskim.

Zjazd odbył się na zamku w Łucku, trwał od 6 stycznia 1429 przez 13 tygodni. Wśród obecnych w Łucku władców byli:

wielki książę litewski Witold
król Polski Władysław II Jagiełło z żona Zofią Holszańską
król niemiecki, czeski i węgierski Zygmunt Luksemburski z żoną Barbarą (przybyli w połowie lutego)
król Danii, Szwecji i Norwegii Eryk Pomorski
wielki książę moskiewski Wasyl II Ślepy (wnuk Witolda)
wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Paul von Russdorff
mistrz krajowy inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego
legat papieski Jędrzej
prymas Wojciech Jastrzębiec
metropolita kijowski Focjusz
chan Tatarów perekopskich
chan Tatarów wołżańskich
chan Tatarów dońskich
hospodar Wołoszczyzny Aleksander Dobry
książęta mazowieccy, pomorscy, śląscy, twerscy
posłowie cesarza bizantyjskiego Jana VIII Paleologa

Pomimo że celem zjazdu miały być ustalenia dotyczące obrony przed Turkami, to zdominowała go inna kwestia. Po przybyciu na zjazd w lutym 1429 król Zygmunt Luksemburczyk chcąc rozbić unię polsko-litewską wystąpił z projektem koronacji księcia Witolda. Od razu uzyskał akceptację tej propozycji Władysława Jagiełły, który wiedział, że sprzeciw naraziłby go na nieporozumienia z Litwinami oraz dzięki temu sam zaszachuje w ten sposób Polaków chcących dokonywać po jego śmierci elekcji tronu, być może w sposób niekorzystny dla jego synów. Witold oficjalnie demonstrował w tej sprawie niezdecydowanie. Projekt koronacji poparli panowie litewscy, natomiast sprzeciwił jej się Zbigniew Oleśnicki, podkanclerzy Władysław Oporowski i Piotr Szafraniec, którzy twierdzili, że o koronie może decydować papież. Jagiełło uznał, że jego demonstracja się udała i zmienił zdanie odnośnie do koronacji uznając, że w tej sytuacji załatwi sprawę sukcesji tronu polskiego polubownie^[1].