Przejdź do zawartości

Zygmunt Skórzyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Wacław Skórzyński
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1923
Warszawa

Data śmierci

16 listopada 2018

Zawód, zajęcie

socjolog

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Zygmunt Skórzyński po prawej

Zygmunt Wacław Skórzyński (ur. 24 lutego 1923 w Warszawie, zm. 16 listopada 2018[1]) – polski socjolog, działacz społeczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Grób Zygmunta Skórzyńskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Ukończył studia socjologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, w II połowie lat 40. aktywnie uczestniczył w działalności krakowskiego klubu dyskusyjnego, tzw. Klubu Logofagów. W 1949 był krótko współpracownikiem pisma „Dziś i Jutro”, w którym m.in. razem z Januszem Zabłockim redagował wkładkę „Etap” (autonomiczną wobec redakcji pisma). W tym samym roku zamieszkał ponownie w Warszawie. Uczestniczył w działalności warszawskiej filii Klubu Logofagów, za co został aresztowany we wrześniu 1953 i zwolniony bez procesu w grudniu 1953. Od jesieni 1955 był członkiem Klubu Krzywego Koła, w ramach którego współtworzył Sekcję Badań Społecznych (m.in. z Czesławem Czapowem i Stanisławem Manturzewskim) i był członkiem zarządu w latach 1956/1957 i 1959–1961. Wiosną 1956 został członkiem Klubu Inteligencji „Okrągłego Stołu” (który tworzyli także m.in. Tadeusz Mazowiecki i Janusz Zabłocki). W październiku 1956 należał do założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej „Dialog” i następnie Ogólnopolskiego Klubu Postępowej Inteligencji Katolickiej (ten ostatni dał początek klubom inteligencji katolickiej i ruchowi „Znak”). Został wybrany jednym z czterech sekretarzy OKPIK, ale zrezygnował z tej funkcji w styczniu 1957, sprzeciwiając się zaangażowaniu klubu w wybory do Sejmu PRL. Pozostał jednak członkiem KIK-u warszawskiego. Od 1958 pracował w Ośrodku Badania Opinii Publicznej, w którym był sekretarzem naukowym. Prowadził badania nad socjologią czasu wolnego, opublikował pracę Między pracą a wypoczynkiem: czas „zajęty” i czas „wolny” mieszkańców miast w świetle badań empirycznych (1965)

W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[2]. 20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3]. Na przełomie 1980 i 1981 był członkiem rady Ośrodka Badań Społecznych przy NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze. W latach 80. przewodniczył Komisji Rewizyjnej KIK-u warszawskiego, był także organizatorem niezależnego seminarium „Polska w Europie” poświęconego problematyce międzynarodowej. W grudniu 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Po 1989 był jednym z organizatorów Ośrodka Studiów Międzynarodowych przy Senacie RP. Był prezesem fundacji „Polska w Europie”.

W 2003 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 2004 nr 5, poz. 94)

Był ojcem Piotra Skórzyńskiego i Jana Skórzyńskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nekrolog na stronie KIK. [dostęp 2018-11-22].
  2. Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 31.
  3. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]