Przejdź do zawartości

Zygmunt Smogorzewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Smogorzewski
Data i miejsce urodzenia

12 października 1884
Poniewież

Data i miejsce śmierci

9 listopada 1931
Lwów

Zawód, zajęcie

orientalista, arabista

Miejsce zamieszkania

Imperium Rosyjskie
II Rzeczpospolita

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Uczelnia

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Wydział

Humanistyczny

Odznaczenia
Kawaler Orderu Świętego Sawy (Serbia) Kawaler Orderu Korony Rumunii

Zygmunt Smogorzewski (ur. 12 października 1884 w Poniewieżu, zm. 9 listopada 1931 we Lwowie) – polski arabista i orientalista, dyplomata, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Bronisława Smogorzewskiego. Odbył studia z zakresu filologii arabsko-persko-turecko-tatarskiej. Od 1912 był wicekonsulem Rosji carskiej w Algierze, w 1919 pracował w ambasadzie rosyjskiej w Paryżu jako szef referatu ds. Kaukazu. Tam nawiązał kontakt z Ignacym Janem Paderewskim. Został dyplomatą II Rzeczypospolitej. W 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej był radcą polskiej misji specjalnej na Kaukaz Południowy w Baku. Został tam aresztowany przez bolszewików i osadzony w więzieniu Butyrki. W wyniku deportacji znalazł się w Polsce w 1921. Od 1921 do 1923 był radcą Poselstwa Polskiego w Bagdadzie, potem pracował jako kurier dyplomatyczny MSZ.

Po odejściu z dyplomacji w 1924 został pracownikiem naukowym Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Został pracownikiem i kierownikiem Katedry Języków i Historii Wschodu UJK, a także kierownikiem Katedry Kultury Bliskiego Wschodu na UJK[1], którą zamknięto po jego śmierci. W 1931 został wybrany dziekanem Wydziału Humanistycznego UJK, jednak nie przyjął stanowiska z uwagi na stan zdrowia.

Współzałożyciel (wraz z Janem Czekanowskim i Andrzejem Gawrońskim) 28 maja 1922 r. Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego[2]. Podjął badania językoznawcze w krajach Maghrebu, pierwszą wyprawę odbył w 1913 r., jednak prawdziwy rozgłos przyniosły mu ekspedycje przeprowadzone już w czasie II Rzeczypospolitej[3].

Spadkobiercą prawnym profesora został jego brat Stanisław, a jego kuratorem w sprawie spadkowej prof. Stefan Stasiak[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Pisma (wybór)

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 41. ISBN 978-83-7188-964-6.
  2. Historia i cele. Polskie Towarzystwo Orientalistyczne. [dostęp 2019-02-15]. (pol.).
  3. „Przegląd Orientalistyczny” nr 1–2 (203–204), Warszawa 2003, s. 1.
  4. Ogłoszenia urzędowe. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 123 z 30 maja 1935. 
  5. Zygmunt Smogorzewski, Źródła abadyckie do historji islamu : (w zarysie) [online], polona.pl [dostęp 2020-05-10].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]