Śluza Józefinki
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Droga wodna | |
| Lokalizacja |
na 37,2 km |
| Dane techniczne | |
| Długość |
57,4 m |
| Szerokość |
9,6 m |
| Różnica poziomów |
1,83 m |
| Wrota |
stalowe dwuskrzydłowe |
| Rodzaj napędu |
ręczny |
Położenie na mapie Nakła nad Notecią  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nakielskiego  | |
Położenie na mapie gminy Nakło nad Notecią  | |
 53°07′49,4052″N 17°38′21,8985″E/53,130390 17,639416
| |
Śluza Józefinki – śluza na Kanale Bydgoskim.
Stanowi jedną z budowli hydrotechnicznych Kanału Bydgoskiego, zarządzaną przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Poznaniu, Zarząd Zlewni Noteci w Bydgoszczy. Jest to śluza nr 7 drogi wodnej Wisła-Odra, która jest elementem międzynarodowej drogi wodnej E-70.
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Śluza znajduje się nieopodal miasta Nakło nad Notecią.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Śluzę wybudowano w latach 1773–1774. Obecna forma budowli pochodzi z lat 1910–1914, kiedy dokonano przebudowy Kanału Bydgoskiego. Przy śluzie znajdował się most drogowy, przebudowany w 1972 roku do formy obecnej[1].
W 2005 r. śluzę Józefinki wraz z obiektami towarzyszącymi wpisano do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego[1].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jest to pojedyncza śluza komorowa III klasy o napędzie ręcznym. Konstrukcja obiektu jest betonowa z okładziną ceglaną. Dno i progi są betonowe. Posiada zamknięcia górne w postaci wrót stalowych klapowych oraz dolne wrota wsporne, stalowe dwuskrzydłowe. Napęd śluzy jest elektryczny i awaryjny ręczny. Napełnianie wodą odbywa się poprzez galerie usytuowane w głowach śluzy. Praktyczny czas śluzowania wynosi 25 minut.
Na zamknięciach śluzy znajdują się dwa przejścia technologiczne o szerokości 1,0 m i długości 9,6 m. Kładka na głowie górnej w czasie śluzowana chowa się pod wodę, natomiast kładka na głowie dolnej razem ze skrzydłami wrót rozchyla się na boki[1].
Most przy śluzie[edytuj | edytuj kod]
Przy głowie dolnej śluzy znajduje się most drogowy w ciągu drogi powiatowej nr 1926C Bydgoszcz – Nakło nad Notecią. Jego długość wynosi 13,4 m, nośność 30 ton. Konstrukcja składa się z 6 jednoprzęsłowych, stalowych dźwigarów dwuteowych, na których oparto żelbetową płytę pomostu. Ceglane przyczółki mostu zlokalizowane są za głową dolną śluzy. Przestrzeń żeglugowa pod obiektem wynosi 6,13 m[1].
Poziomy[edytuj | edytuj kod]
Śluza umożliwia podniesienie jednostek o 1,83 m, z 58,35 na 56,52 m n.p.m.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bartowski Krzysztof: W 231. rocznicę Kanału Bydgoskiego (1774–2005). [w:] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 10. Bydgoszcz 2005.
- Winid Walenty: Kanał Bydgoski: Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki, 1928.
- Woźniak-Hlebionek Agnieszka. Kanał Bydgoski, Brda i Noteć w pruskich planach inwestycyjnych w latach 1773–1915. [w:] Kronika Bydgoska XXIII (2001). Bydgoszcz 2002.
- O Kanale Bydgoskim na portalu Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- RZGW w Poznaniu
- Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-18)].