Łączność radiowa (wojsko)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Łączność radiowałączność organizowana za pomocą radiostacji (nadajników i odbiorników radiowych) pracujących według ściśle określonych zasad, umożliwiająca wymianę informacji między dowódcami i sztabami wszystkich szczebli dowodzenia; sposób wymiany wiadomości za pomocą propagacji fal elektromagnetycznych w kanale radiowym z wykorzystaniem środków radiowych.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Łączność radiową stosuje się od szczebla pododdziału wzwyż. Umożliwia ona przekazywanie rozkazów, zarządzeń, meldunków i różnych sygnałów do kilku dowódców i sztabów. Może być organizowana na kierunkach, w sieciach radiowych lub systemem abonenckim[1].

W zależności od zastosowanej aparatury końcowej rozróżnia się[1]:

Wady łączności radiowej[2]:

  • możliwość przechwycenia informacji, prowadzenia dezinformacji i zakłóceń elektronicznych przez przeciwnika,
  • możliwość namierzenia pracującej radiostacji,
  • zależność łączności od warunków atmosferycznych, ukształtowania terenu, pory dnia i roku, występowania zakłóceń naturalnych i przemysłowych,
  • możliwość zakłóceń ze strony własnych środków walki elektronicznej,
  • ograniczona liczba częstotliwości roboczych.

Zalety łączności radiowej[3]:

  • możliwość organizacji łączności w terenie trudnodostępnym,
  • krótki czas jej organizacji,
  • możliwość utrzymania łączności z korespondentem, którego miejsce nie jest znane,
  • jednoczesne przekazywanie informacji do wielu korespondentów,
  • łatwość modyfikacji systemu łączności,
  • możliwość utrzymania łączności w ruchu i na postoju,
  • możliwość utrzymania łączności z naziemnymi, powietrznymi, nawodnymi i podwodnymi elementami dowodzenia.

Sposoby organizacji łączności radiowej[edytuj | edytuj kod]

Łączność za pomocą środków radiowych organizowana jest[4]:

Sposób organizacji łączności uwzględnia[4]:

Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na wykorzystanie kanałów radiowych i konstrukcję środka radiowego[5]:

  • simpleksowa łączność radiową;
  • półdupleksowa łączność radiowa,
  • dupleksowa łączność radiowa.

Ze względu na fizyczny dostęp do kanału radiowego[5]:

  • sieć wolna – typ sieci radiowej, w której korespondenci nie potrzebują zgody na nadawanie od korespondenta pełniącego obowiązki stacji kontrolującej,
  • sieć kierowana – typ sieci radiowej, w której istnieje stacja kontrolująca sieć Net Control Station NCS organizacyjnie regulująca dostęp do kanału radiowego; pozostali korespondenci muszą otrzymać zgodę na wykorzystanie kanału radiowego.

Ze względu na moc promieniowanego sygnału[6]:

  • środki radiowe małej mocy (promieniowanego sygnału nie jest większa niż 100 W),
  • środki radiowe średniej mocy (od 100 W do 1 kW),
  • środki radiowe dużej mocy (większa niż 1 kW).

Ze względu na realizowane w systemie łączności usługi:

  • łączność foniczna,
  • transmisja danych.

Ze względu na rodzaj przesyłanych wiadomości:

  • służbowa,
  • ćwiczebna,
  • operacyjna.

Pojęcia[edytuj | edytuj kod]

Podstawowe pojęcia związane z łącznością radiową[7]
  • Środek radiowy
sprzęt telekomunikacyjny (radiostacja, radiotelefon, radiolinia, terminal satelitarny) umożliwiając nadawanie lub odbiór fal elektromagnetycznych w celu zapewniania wymiany wiadomości z przydzielonymi częstotliwościami z precyzyjnie określonymi parametrami.
  • Nadawanie
proces przekształcenia sygnału informacyjnego wytworzonego przez źródło wiadomości do postaci fali elektromagnetycznej dogodnej do wypromieniowania i propagacji w kanale radiowym.
  • Odbiór
proces odtworzenia wiadomości z odebranego w postaci fali elektromagnetycznej zniekształconego sygnału oraz dostarczenia wiadomości odbiorcy.
  • Korespondencja radiowa
wymiana wiadomości pomiędzy źródłem a odbiorcą wiadomości.
  • Cisza radiowa
przerwa w nadawaniu, zarządzona na polecenie uprawnionej osoby funkcyjnej, wcześniej zaplanowana lub wprowadzana zgodnie z określoną procedurą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]