Łaźniki (województwo łódzkie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łaźniki
wieś
Ilustracja
Szkoła z Łaźnik w Skansenie w Maurzycach
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

łowicki

Gmina

Zduny

Liczba ludności (2011)

286[2]

Strefa numeracyjna

46

Kod pocztowy

99-440[3]

Tablice rejestracyjne

ELC

SIMC

0739811

Położenie na mapie gminy Zduny
Mapa konturowa gminy Zduny, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Łaźniki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Łaźniki”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Łaźniki”
Położenie na mapie powiatu łowickiego
Mapa konturowa powiatu łowickiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Łaźniki”
Ziemia52°11′26″N 19°46′39″E/52,190556 19,777500[1]

Łaźnikiwieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim, w gminie Zduny.

Wieś arcybiskupstwa gnieźnieńskiego w powiecie orłowskim województwa łęczyckiego w końcu XVI wieku[4]. Była wsią klucza zduńskiego arcybiskupów gnieźnieńskich[5].

W latach 1954-1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łaźniki, po jej zniesieniu w gromadzie Zduny. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego. Składa się z czterech kolonii: Stara Wieś, Kijonie, Krótka, Lipińska.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 72000
  2. Ludność w miejscowościach statystycznych według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-07-02].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 702 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1998, s. 67.
  5. Jerzy Topolski, Rozwój latyfundium arcybiskupstwa gnieźnieńskiego od XVI do XVIII w., Poznań 1955, s. 40.