Łazar Nikołow

Łazar Nikołow
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1922 ; Burgas
Pochodzenie	bułgarskie
Data i miejsce śmierci	7 lutego 2005 ; Sofia
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia

Łazar Nikołow, bułg. Лазар Николов (ur. 26 sierpnia 1922 w Burgasie^[1]^[2], zm. 7 lutego 2005 w Sofii) – bułgarski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1942–1947 studiował w konserwatorium w Sofii u Dimityra Nenowa (fortepian i kompozycja) oraz Panczo Władigerowa (kompozycja)^[2]. Od 1961 roku był wykładowcą tej uczelni^[1]^[2]. W latach 1966–1969 był sekretarzem, a od 1992 roku przewodniczącym związku kompozytorów bułgarskich^[2].

Otrzymał nagrodę związku kompozytorów bułgarskich (1983 i 1984) oraz nagrodę Académie des Beaux-Arts (1992)^[2]. W 1982 roku odznaczony został Orderem Ludowej Republiki Bułgarii^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym okresie swojej twórczości nawiązywał do nurtu neoklasycznego^[2]. Był jednym z nielicznych bułgarskich kompozytorów po 1945 roku, którzy zaadaptowali współczesne techniki kompozytorskie, w latach 60. w poszukiwaniu nowych zjawisk brzmieniowych zwrócił się ku aleatoryzmowi, atonalności i politonalności^[1]^[2]. W twórczości Nikołowa dominuje muzyka instrumentalna, co znajduje swój przejaw także w utworach wokalnych, w których głos traktowany jest instrumentalnie^[2].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

5 symfonii (I 1953, II na 2 fortepiany i orkiestrę 1960–1962, III 1979, IV 1985, V 1988)
Koncert na orkiestrę smyczkową (1949)
Concertino na fortepian i orkiestrę kameralną (1964)
Symfonia na 13 instrumentów smyczkowych (1965)
Divertimento concertante na orkiestrę kameralną (1968)
Lento (1990)
Otblasyci i zalez (1990)
Metamorfozy IV na 12 wiolonczel (1991)
2 koncerty na fortepian i orkiestrę (I 1947–1948, II 1954–1955)
Koncert skrzypcowy (1951–1952)

Utwory kameralne

3 kwartety smyczkowe (I 1965, II 1970, III 1990)
Kwintet fortepianowy (1958–1959)
Trio na skrzypce, altówkę i fortepian (1993)
Intermezzo per 3 na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1994)
Pezzo tempestoso na wiolonczelę i fortepian (1994)
sonaty: na fortepian i skrzypce (1953–1954, 1996), fortepian i altówkę (1955), fortepian i flet (1962), fortepian i wiolonczelę (1962), fortepian i kontrabas (1972), fortepian i obój (1976), fortepian i fagot (1976), fortepian i trąbkę (1984), fortepian i puzon (1986)
7 sonat na fortepian (1950, 1951, 1956, 1964, 1980, 1982, 1991)
2 sonaty na 2 fortepiany (1952, 1992)

Utwory na głos i fortepian

Requiem (1995)
Ogromni utrinni zwezdi (1996)

Utwory wokalno-instrumentalne

Pesnopenija na głosy solowe, chór kameralny i orkiestrę kameralną (1970)
Tragiczni pesni i simfonii na głosy solowe, chór i orkiestrę (1978)
Metamorfozy III na 2 soprany i 10 instrumentów (1988)

Opery

kameralna opera-oratorium Prikowanijat Prometej (1963–1969, wyst. Ruse 1974)
opera komiczna Cziczowci (1974)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2609. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 71. ISBN 978-83-224-0808-7.

[baker-1] Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2609. ISBN 0-02-865529-X.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 71. ISBN 978-83-224-0808-7.

[1]

[2]