Łazy (polana)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łazy
Ilustracja
Widok z szosy KrośnicaSromowce Wyżne
Państwo

 Polska

Położenie

województwo małopolskie

Pasmo

Pieniny

Wysokość

590–625 m n.p.m.

Zagospodarowanie

łąka

Położenie na mapie gminy Czorsztyn
Mapa konturowa gminy Czorsztyn, na dole znajduje się punkt z opisem „Łazy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Łazy”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Łazy”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Łazy”
Ziemia49°25′13″N 20°20′08″E/49,420278 20,335556

Łazyłąka w Pieninach Czorsztyńskich. Należy do wsi Sromowce Wyżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, gminie Czorsztyn. Znajduje się na południowo-wschodnich stokach opadających z przełęczy między Piekiełkiem a Zbójecką Skałą i Ulą do doliny Głębokiego. Po drugiej stronie tego potoku jest polana Podkira podchodząca do szosy Krosnica – Sromowce Wyżne. Polana Łazy położona jest na wysokości około 590–625 m n.p.m. Na przełęczy sąsiaduje z łąką Kąciki, która opada w przeciwnym kierunku do zbiornika Sromowce[1].

Łazy znajdują się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego, ale stanowią własność prywatną. Aby nie zarosły lasem są koszone[2]. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadkie, w Polsce zagrożone wyginięciem gatunki porostów: jaskrawiec woskowoszary Caloplaca stillicidiorum, trzonecznica rdzawa Chaenotheca ferruginea, łuszczak łuskowaty Psora testacea, trzonecznica wysmukła Chaenotheca gracilenta, popielak pylasty Imshaugia aleurites i rzadkiego rozłożyka półpromiennego Placynthium subradiatum[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2021-10-25].
  2. Projekt planu ochronnego Pienińskiego Parku Narodowego [online], 2010 [dostęp 2021-11-08].
  3. Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.