Zakoczył
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
700–794 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
nieużytki |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
 49°24′59,5″N 20°23′51,0″E/49,416528 20,397500
| |
Zakoczył[1], Czerniawa[2][3] – polana w Pieninach. Znajduje się na głównym grzbiecie Pienin Czorsztyńskich, pomiędzy szczytami Nowa Góra i Czoło[3]. Rejon przełęczy jest także przełęczą między tymi szczytami[2].
Nazwa polana prawdopodobnie pochodzi od dawnej nazwy Nowej Góry – Czarna Góra[2]. Józef Nyka w przewodniku Pieniny pisał, że była to piękna, koszona polana[2]. Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany Pienińskiego Parku Narodowego były siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – płucnik modry Platismatia glauca[4]. Występował tutaj też storczyk kukawka Orchis militaris[5]. Zaprzestanie użytkowania polan, lub zmiana sposobu użytkowania sprawiło, że zmniejszyła się ich różnorodność gatunkowa[6], a te, które nie są koszone zarastają lasem[7]. Polana Zakoczył nie jest koszona i w 2021 r. już w większości zarosła młodym lasem.
W niewielkiej odległości na północny wschód od polany Zakoczył jest polana Toporzyskowe, a na północny wschód ciąg koszonych łąk o nazwie Pod Forendówką i Forendówki[1].
Polana znajduje się w Pienińskim Parku Narodowym, w miejscowości Sromowce Niżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1].
Szlak turystyki pieszej[edytuj | edytuj kod]
Obrzeżem polany Zakoczył prowadzi szlak turystyczny
Czorsztyn – zbocza Macelaka – Czoło – przełęcz Szopka – Trzy Korony. Jest to fragment szlaku (Tarnów – Wielki Rogacz) biegnący wzdłuż głównego grzbietu Pienin Właściwych[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-10-25].
- ↑ a b c d Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ a b c Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Małgorzata Jagiełło, Storczyki łąk i polan Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, 1992, s. 43–49.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.