Ługów (województwo lubuskie)
52°16′13″N 15°30′03″E/52,270278 15,500833| wieś | |
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
241 |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-200[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FSW |
| SIMC |
0915107 |
Położenie na mapie gminy Świebodzin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego  | |
| 52°16′13″N 15°30′03″E/52,270278 15,500833[1]
| |
Ługów – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie świebodzińskim, w gminie Świebodzin. Wieś jest filią parafii Wilkowo.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka na temat wsi pochodzi z 1257 roku i dotyczy potwierdzenia jej nadania dla klasztoru cystersów z Paradyża przez Przemysła I. W pierwszych dokumentach wieś nazywana była Lauski, Lugaw lub Luge. W XVI wieku cystersi tymczasowo stracili własność wsi, jednak 1562 roku na mocy porozumienia ze starostą świebodzińskim von Knobelsdorffem, odzyskali władzę nad wsią, rezygnując z położonej bliżej Świebodzina wsi Lubinicko. Opat cysterski Stanisław Wierzbiński oddał w 1653 roku Ługów w lenno dla Hansa Leibicha, który zobowiązał się do płacenia rocznego czynszu w wysokości 7 szylingów. W późniejszym czasie Ługów był jeszcze wielokrotnie zastawiany, gdyż w ten sposób cystersi organizowali środki potrzebne do opłacenia podatków wojennych nakładanych na klasztor przez cesarzy austriackich. Cystersi w 1654 roku uzyskali od cesarza zgodę na warzenie piwa we wsi, co odbyło się przy sprzeciwie władz Świebodzina, chroniących miejski monopol. Po sekularyzacji zakonu cystersów w 1810 roku wieś przejął poborca podatkowy ze Świebodzina, Gellrich, jednak w późniejszym czasie właściciele dóbr ługowskich zmieniali się wielokrotnie. W 1945 roku Ługów został wcielony do Polski, początkowo wieś nazywano Lugawą lub Ługowo[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4]:
- kościół filialny pod wezwaniem św. Elżbiety Węgierskiej, neogotycki z połowy XIX wieku[5]
- cmentarz przy kościele, z XIV-XIX wieku
- ogrodzenie, murowane, z XVII wieku, w połowie XIX wieku
inne zabytki:
- pałac eklektyczny z około 1900 roku[6].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Liczba ludności w poszczególnych latach:
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 73982
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 762 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Wojciech Strzyżewski (red.), Dzieje Świebodzina, Świebodzin: Muzeum Regionalne w Świebodzinie, 2007, s. 502-504, ISBN 83-922814-3-8, OCLC 173258419 [dostęp 2020-09-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 74. [dostęp 2013-02-19].
- ↑ Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków
- ↑ Stanisław Kowalski: Zabytki architektury województwa lubuskiego. Zielona Góra: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków, 2010, s. 217. ISBN 978-83-931526-0-5.
- Siedziba gminy: Świebodzin
| Wsie | |
|---|---|
| Osady | |
| Osada leśna | |
| Integralne części wsi |
|
