Świdrowiec gambijski

Świdrowiec gambijski
	; Świdrowce (Trypanosoma sp.) widoczne; w rozmazie krwi pacjenta chorego; na śpiączkę afrykańską
	Systematyka
Domena	eukarionty
Supergrupa	Excavata
Typ	Euglenozoa
Gromada	kinetoplastydy
Rząd	Trypanosomatida
Rodzina	świdrowce
Rodzaj	świdrowiec
Gatunek	świdrowiec gambijski
	Nazwa systematyczna
	Trypanosoma gambiense ; Dutton, 1902
Synonimy
	Trypanosoma ugandense Castellani, 1903; Trypanosoma castellanii Kruse, 1903; Trypanosoma hominis Manson, 1903; Trypanosoma fordii Maxwell-Adams, 1903; Trypanosoma nepveui Sambon, 1903; Trypanosoma tullochii Minichin,1907; Trypanosoma rovumense Beck and Weck, 1913; Trypanosoma nigeriense Macfie, 1913; Castellanella gambiense (Dutton, 1902) Chalmers, 1918;
	Trypanosoma ugandense Castellani, 1903; Trypanosoma castellanii Kruse, 1903; Trypanosoma hominis Manson, 1903; Trypanosoma fordii Maxwell-Adams, 1903; Trypanosoma nepveui Sambon, 1903; Trypanosoma tullochii Minichin,1907; Trypanosoma rovumense Beck and Weck, 1913; Trypanosoma nigeriense Macfie, 1913; Castellanella gambiense (Dutton, 1902) Chalmers, 1918;

Świdrowiec gambijski (Trypanosoma gambiense lub Trypanosoma brucei gambiense) – kinetoplastyd należący do królestwa protista. Osiąga wielkość 15–35 μm^[2]. Występuje w środkowej i zachodniej Afryce.

Pasożytuje we krwi, chłonce i płynie mózgowo-rdzeniowym człowieka w postaci trypomastigota. Występuje także w postaci amastigota, jednak tylko w organizmie wektora, czyli muchy tse-tse. Rezerwuarem są zarażeni ludzie, rzadziej antylopy, świnie, bydło, owce i kozy. Postać trypomastigota jest wrzecionowata, w osoczu krwi tworzy postacie krótkie, szerokie, z krótką wicią oraz długie, wąskie, z długą wicią wolną, układające się w kształt litery V, C, lub S. Niewielki kinetoplast położony na końcu ciała^[3]. Porusza się za pomocą wici, która tworzy falującą błonę długości komórki. Trypomastigota rozmnaża się przez podział podłużny, rozpoczynający się od podziału kinetosomu i jądra. Zarażenie następuje przez skórę. Wywołuje u ludzi śpiączkę afrykańską, jest przenoszony przez muchy z rodzaju tse-tse takie jak: Glossina fuscipes, Glossina palpalis, Glossina tachinoides.

Objawy zakażenia[edytuj | edytuj kod]

gorączka
powiększenie węzłów szyjnych (tworzy się trójkąt Winterbottoma)
pobudliwość

W drugim stadium choroby:

zaburzenia psychiczne
okresy pobudzenia z okresami śpiączki i apatii

Nieleczona choroba prowadzi do śmierci.

Profilaktyka[edytuj | edytuj kod]

higiena osobista
zwalczanie much tse-tse
wczesne wykrywanie i leczenie choroby

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Feline clinical parasitology. s. 62.
↑ Świat zwierząt. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983, s. 48. ISBN 83-09-00747-7.
↑ Alicja. Buczek: Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 28. ISBN 83-921869-6-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

„Zarys parazytologii lekarskiej” R.Kadłubowski, Warszawa 1988
Протисты.Руководство по зоологии ч.1. Санкт Петербург: Наука, 2000. ISBN 5-02-025864-4.
Dwight D. Bowman: Feline clinical parasitology. Ames: Iowa State University Press, 2002. ISBN 0-8138-0333-0.

[cat-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Feline clinical parasitology. s. 62.

[1983-s48-2] Świat zwierząt. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983, s. 48. ISBN 83-09-00747-7.

[Buczek2005-s28-3] Alicja. Buczek: Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 28. ISBN 83-921869-6-6.

[1]

[2]

[3]