ARM Guadaloupe Victoria

Guadaloupe Victoria
	; USS „Pharris” w 1985
Klasa	fregata
Typ	Knox (Allende)
	Historia
Stocznia	Avondale Shipyards, Nowy Orlean
Położenie stępki	11 lutego 1972
Wodowanie	16 grudnia 1972
	US Navy
Nazwa	USS Pharris; (DE 1094, FF 1094)
Wejście do służby	26 stycznia 1974
Wycofanie ze służby	15 kwietnia 1992
	Armada de México
Nazwa	ARM Guadaloupe Victoria; (E-52, F 213)
Wejście do służby	16 marca 2000
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3011 ts standardowa; 4260 ts pełna
Długość	134 m
Szerokość	14,3 m
Zanurzenie	7,8 m
	Napęd
	1 turbina parowa o mocy 35 000 hp, 2 kotły parowe, 1 śruba
Prędkość	27 węzłów
Zasięg	4000 Mm przy 22 w
	Uzbrojenie
	• 1 armata uniwersalna 127 mm ; 1×VIII wyrzutnia Mk 16 rakietotorped ASROC lub pocisków Harpoon
Wyrzutnie torpedowe	4×324 mm pop (22 torpedy Mk 46)
	Wyposażenie lotnicze
	1 śmigłowiec
Załoga	288
	Multimedia w Wikimedia Commons

ARM Guadaloupe Victoria, poprzednio USS Pharris – amerykańska fregata typu Knox, służąca w latach 1974–1992 w Marynarce Wojennej USA pod nazwą USS „Pharris” (DE-1094, FF-1094), a od 2000 roku w marynarce Meksyku jako „Guadaloupe Victoria”. Należy do czterech fregat tego typu przekazanych Meksykowi i znanych tam również jako typ Allende. Nosił numer burtowy E-52, następnie F 213.

Historia[edytuj | edytuj kod]

USS „Pharris” należał do długiej serii 46 okrętów typu Knox, zbudowanych w amerykańskich stoczniach dla United States Navy na przełomie lat 60/70 XX wieku z przeznaczeniem do zwalczania okrętów podwodnych. Początkowo były one klasyfikowane jako eskortowce oceaniczne, a od 1975 roku jako fregaty, stąd okręt początkowo otrzymał numer burtowy DE-1094, zmieniony ostatecznie na FF-1094^[1]. „Pharris” należał do ostatnich fregat tego typu, budowanych już wówczas tylko w stoczni Avondale Shipyards koło Nowego Orleanu^[1]^[2].

Stępkę pod budowę USS „Pharris” położono 11 lutego 1972 roku, a wodowano go 16 grudnia 1972 roku^[1]. Wszedł do służby w marynarce USA 26 stycznia 1974 roku^[1].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Wyporność okrętów typu Knox jest podawana rozbieżnie: 3020 ts w stanie lekkim i 4066 ts pełna^[1] lub 3011 ts standardowa i 4260 ts pełna^[3]^[a]. Długość wynosi 134 m, szerokość 14,3 m, zanurzenie 4,6 m, a maksymalnie 7,8 m z opływką sonaru^[4].

Napęd stanowi jedna turbina parowa z przekładnią Westinghouse o mocy 35 000 shp^[1]. Parę zapewniają dwa wodnorurkowe kotły parowe – w przypadku większości okrętów, w tym „Pharrisa”, Combustion Engineering, o ciśnieniu roboczym 84,4 at i temperaturze pary 510° C^[4]. Turbina napędza pojedynczą pięciopłatową śrubę o średnicy 4,57 m^[4]. Prędkość maksymalna wynosi 27 węzłów^[1]. Zapas paliwa płynnego wynosi 715 ton, co pozwala na zasięg 4000 Mm przy prędkości 22 węzły lub 4900 Mm przy 15 w^[4]. Okręt ponadto zabiera 35 t paliwa lotniczego^[4].

Załoga fregat typu Knox początkowo liczyła 245 ludzi, w tym 17 oficerów, następnie 283 ludzi, w tym 22 oficerów, a pod koniec służby w USA 288 ludzi, w tym 17 oficerów^[4]. W służbie meksykańskiej roczniki flot podają 288 ludzi, w tym 20 oficerów^[2].

Uzbrojenie i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Uzbrojenie artyleryjskie składa się z tylko jednej automatycznej armaty uniwersalnej kalibru 127 mm (5 cali) Mk 42 Mod. 9 o długości lufy 54 kalibrów (L/45)^[3]. Długość lufy wynosi 6858 mm, kąt podniesienia lufy od -10° do +85°, a prędkość podniesienia 25°/s^[5]. Armata strzela pociskami o masie 31,75 kg z maksymalną prędkością wylotową 807 m/s^[5]. Donośność sięga 23 700 m, a do celów powietrznych 14 800 m^[5]. Zapas amunicji wynosi 600 pocisków^[5]. Szybkostrzelność wynosi do 20 strzałów na minutę^[6]. Armata jest zdalnie kierowana, a rezerwowo można prowadzić ogień do celów morskich z wieży^[5].

Zasadniczym uzbrojeniem okrętów służącym do zwalczania okrętów podwodnych jest ośmioprowadnicowa kontenerowa obrotowa wyrzutnia Mk 16 rakietotorped RUR-5 ASROC, umieszczona między wieżą działa a nadbudówką^[6]. Wystrzeliwała rakietotorpedy przenoszące samonaprowadzające się torpedy Mk 44 Mod. 1, Mk 46 Mod. 2 lub Mk 46 Mod. 5, a w końcowym okresie służby tylko te ostatnie^[6]. Zasięg strzału wynosił do 9,1 lub 14 km^[6] (według innych źródeł, do 10 km^[3]). Zapas amunicji wynosi 16 rakietotorped^[1]. Dwie prowadnice następnie dostosowano do odpalania pocisków przeciwokrętowych RGM-84 Harpoon o zasięgu do 130 km (nie są używane w służbie meksykańskiej)^[6]^[3]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniają cztery stałe wyrzutnie lekkich torped kalibru 324 mm w ścianach nadbudówki na sródokręciu, strzelające po dwie na każdą z burt^[3]. Okręty przenoszą 22 torpedy Mk 46 Mod. 5^[6]^[3].

„Pharris”, tak jak późne okręty tego typu, nie otrzymał wyrzutni pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu RIM-7 Sea Sparrow^[1]. Między 1982 a 1988 rokiem zamontowano natomiast na rufie zestaw artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx CIWS, z działkiem sześciolufowym kalibru 20 mm i integralnym radarem^[6]. Przed przekazaniem okrętu Meksykowi został on jednak zdemontowany i nie zainstalowano niczego w zamian^[7].

Wyposażenie lotnicze fregat typu Knox początkowo stanowiły bezzałogowe śmigłowce do zwalczania okrętów podwodnych QH-50 DASH, lecz okazały się nieudane^[8]. Po modernizacji, począwszy od 1973 roku używane były na nich pojedyncze śmigłowce do zwalczania okrętów podwodnych SH-2F Seasprite LAMPS, przenoszące radar, detektor anomalii magnetycznych, boje sonarowe i dwie lekkie torpedy^[8]. W służbie meksykańskiej wyposażenie stanowi lekki śmigłowiec patrolowy Bo 105CB, wyposażony w radar i uzbrojony jedynie w karabiny maszynowe lub niekierowane pociski rakietowe^[9].

„Pharris” należał do grupy okrętów tego typu, które otrzymały sonar SQS-35^[1].

Służba[edytuj | edytuj kod]

US Navy[edytuj | edytuj kod]

„Pharris” został wycofany ze służby w US Navy 15 kwietnia 1992 roku^[1]. Pozostawał następnie w rezerwie (US Navy Reserve). Proponowano przekazanie go Tajwanowi na części zamienne dla posiadanych przezeń pięciu fregat typu Knox, ale nie doszło do tego^[10]. Ostatecznie 2 lutego 2000 roku fregata została przekazana marynarce Meksyku^[3].

Służba w Meksyku[edytuj | edytuj kod]

Fregata został przyjęta do służby w marynarce Meksyku 16 marca 2000 roku, jako trzeci okręt tego typu, określanego również jako typ Allende^[2]. Otrzymała nazwę „Guadaloupe Victoria”, na cześć pierwszego prezydenta Meksyku, i numer burtowy E-52, w 2001 roku zmieniony na F 213^[2]. Bazowała w Tuxpan^[2]. W Meksyku okręty nie używają pocisków przeciwokrętowych Harpoon i są wyposażone w śmigłowiec Bo 105CB^[9]. W 2016 roku fregata znajdowała się w służbie^[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Nowszy rocznik Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532 podaje dla okrętów meksykańskich wyporność standardową 4079 ts i pełną 4332 ts

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 598-599
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 460.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 87.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 88
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 89
↑ Freivogel, Švel i Vuljanić 2014b ↓, s. 96.
↑ ^a ^b Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 90
↑ ^a ^b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532, 534.
↑ Freivogel, Švel i Vuljanić 2014b ↓, s. 92.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Zvonimir Freivogel, Boris Švel, Dario Vuljanić. Amerykańskie fregaty typu „Knox”. Część II. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2014. XXI (123), styczeń – luty 2014. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
Zvonimir Freivogel, Boris Švel, Dario Vuljanić. Amerykańskie fregaty typu „Knox”. Część III. „Okręty Wojenne”. Nr 2/2014. XXI (124), marzec – kwiecień 2014. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.

[4] Nowszy rocznik Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532 podaje dla okrętów meksykańskich wyporność standardową 4079 ts i pełną 4332 ts

[conw-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 598-599

[CITEREF''Jane’s_Fighting_Ships_2015–2016''532-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532.

[CITEREF''Jane’s_Fighting_Ships_2002–2003''460-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 460.

[CITEREFFreivogelŠvelVuljanić2014a87-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 87.

[frei88-6] Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 88

[frei89-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 89

[CITEREFFreivogelŠvelVuljanić2014b96-8] Freivogel, Švel i Vuljanić 2014b ↓, s. 96.

[frei90-9] Freivogel, Švel i Vuljanić 2014a ↓, s. 90

[CITEREF''Jane’s_Fighting_Ships_2015–2016''532,_534-10] Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 532, 534.

[CITEREFFreivogelŠvelVuljanić2014b92-11] Freivogel, Švel i Vuljanić 2014b ↓, s. 92.

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

US Navy	„Knox” „Roark” „Gray” „Hepburn” „Connole” „Rathburne” „Meyerkord” „W. S. Sims” „Lang” „Patterson” „Whipple” „Reasoner” „Lockwood” „Stein” „Marvin Shields” „Francis Hammond” „Vreeland” „Bagley” „Downes” „Badger” „Blakely” „Robert E. Perry” „Harold E. Holt” „Trippe” „Fanning” „Ouellet” „Joseph Hewes” „Bowen” „Paul” „Aylwin” „Elmer Montgomery” „Cook” „McCandless” „Donald B. Beary” „Brewton” „Kirk” „Barbey” „Jesse L. Brown” „Ainsworth” „Miller” „Thomas C. Hart” „Capodanno” „Pharris” „Truett” „Valdez” „Moinester”
Grecja	„Epiros” „Makedonia” „Thraki”
Tajwan	„Chin Yang” „Lan Yang” „Ning Yang” „Hae Yang” „Fong Yang” „Feng Yang” „Hwan Yang” „Yi Yang”
Meksyk	„Ignacio Allende” „Mariano Abasolo” „Guadaloupe Victoria” „Francisco Javier Mina”
Egipt	„Damyat” „Rasheed”
Tajlandia	„Phutthayotfa Chulalok” „Phutthaloetla Naphalai”