Agrilus aries

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Agrilus aries
Jendek et Grebennikov, 2018
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

bogatkowate

Podrodzina

Agrilinae

Plemię

Agrilini

Rodzaj

Agrilus

Gatunek

Agrilus aries

Agrilus ariesgatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych i podrodziny Agrilinae.

Gatunek ten opisany został w 2018 roku przez Eduarda Jendeka i Wasilija Griebiennikowa na łamach Zootaxa. Jako miejsce typowe wskazano okolice Gnai i góry Phou Pan w Laosie[1].

Chrząszcz o wrzecionowatym w zarysie ciele długości 3,1–4,8 mm. Wierzch ciała jest jednobarwny, zielony do brązowego. Głowa wyposażona jest w oczy złożone o średnicy mniejszej niż połowa szerokości ciemienia. Ciemię jest gęsto pomarszczone. Czoło samca jest złotozielone, zaś samicy złotopomarańczowe. Czułki mają piłkowanie zaczynające się od czwartego członu. Przedplecze jest podłużne do kwadratowego, najszersze na przedniej krawędzi; ma łukowaty płat przedni dosięgający przed przednie kąty, proste brzegi boczne oraz rozwarte kąty tylne. Na powierzchni przedplecza występują wcisk tylno-środkowy i para płytkich wcisków bocznych. Prehumerus ma formę żebrowatą. Boczne żeberka przedplecza są umiarkowanie zbieżne. Pokrywy są nieowłosione i mają wspólnie wyokrąglone wierzchołki. Przedpiersie ma łukowato, szeroko i płytko wykrojoną odsiebną krawędź płata oraz płaski i wyraźnie rozszerzony wyrostek międzybiodrowy. Zapiersie odznacza się płaskim wyrostkiem międzybiodrowym. Odwłok ma zmodyfikowany guzkami pierwszy z widocznych sternitów (wentryt) oraz łukowatą wierzchołkową krawędź pygidium. Genitalia samca cechują się lekko asymetrycznym edeagusem o największej szerokości w części wierzchołkowej[1].

Owad orientalny, endemiczny dla Laosu, znany tylko z prowincji Houaphan[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Eduard Jendek, Vasily V. Grebennikov. Twenty new species of Agrilus (Coleoptera: Buprestidae: Agrilinae) from the Oriental Region. „Zootaxa”. 4429 (1), s. 107-131, 2018. DOI: 10.11646/zootaxa.4429.1.4.