Agrilus uxo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Agrilus uxo
Jendek et Grebennikov, 2019
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

bogatkowate

Podrodzina

Agrilinae

Plemię

Agrilini

Rodzaj

Agrilus

Gatunek

Agrilus uxo

Agrilus uxogatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych i podrodziny Agrilinae.

Gatunek ten opisany został w 2019 roku przez Eduarda Jendeka i Wasilija Griebiennikowa na łamach Zootaxa. Jako miejsce typowe wskazano górę Park Narodowy Cuc Phuong w Wietnamie[1].

Chrząszcz o prawie równoległobocznym w zarysie ciele długości 5,7 mm. Wierzch ciała jest wypukły. Głowa wyposażona jest w oczy złożone o średnicy mniejszej niż połowa szerokości ciemienia. Ciemię jest gęsto pomarszczone i ma głęboki pośrodkowy wcisk. Czułki mają piłkowanie zaczynające się od czwartego członu, a człony od siódmego do dziesiątego zaopatrzone w szypułki. Przedplecze jest poprzeczne, najszersze pośrodku; ma szeroki płat przedni na wysokości przednich kątów, lekko łukowate brzegi boczne i proste kąty tylne. Na powierzchni przedplecza występuje pełny wcisk środkowy i para płytkich i szerokich wcisków bocznych. Prehumerus ma formę żeberkowatą. Boczne żeberka przedplecza są umiarkowanie zbieżne. Pokrywy nie mają widocznego owłosienia, a ich wierzchołki są osobno wyokrąglone. Przedpiersie ma płytko, szeroko i łukowato wykrojoną odsiebną krawędź płata oraz płaski i wyraźnie rozszerzony wyrostek międzybiodrowy. Wyrostek międzybiodrowy zapiersia jest wgnieciony. Odwłok ma niezmodyfikowany pierwszy spośród widocznych sternitów (wentryt) oraz łukowatą wierzchołkową krawędź pygidium. Genitalia samca cechują się lekko asymetrycznym i spłaszczonym edeagusem[1].

Owad orientalny, endemiczny dla Wietnamu, znany tylko z prowincji Ninh Bình w północnej części kraju[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Eduard Jendek, Vasily V. Grebennikov. Twenty more new species of Agrilus (Coleoptera: Buprestidae: Agrilinae) from the Oriental region. „Zootaxa”. 4564 (2), s. 449–469, 2019. DOI: 10.11646/zootaxa.4564.2.7.