Aleksander Wasylewicz Czartoryski
| |
 Czartoryscy herbu własnego | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
Aleksander Wasylewicz Czartoryski (zm. 1489) – syn Wasyla Konstantynowicza Czartoryjskiego i bliżej nieznanej Hanny, brat Iwana Wasylewicza Czartoryjskiego i Michała Wasylewicza Czartoryjskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prawdopodobnie wraz z braćmi brał udział w bitwie pod Wiłkomierzem nad rzeką Świętą w 1435 roku, stając po stronie Świdrygiełły. Po jego upadku piastuje urząd koniuszego na dworze w. ks. Zygmunta Kiejstutowicza w roku 1440. Wraz z braćmi należał do stronnictwa Olgierdowiczowego. W palmową niedzielę 1440 r. był jednym z przywódców spisku, a według latopisu, także bezpośrednim mordercą w. ks. Zygmunta. Po śmierci Zygmunta wyjechał na Ruś Zaleską, gdzie przyłączył się do partii Juriewiczów moskiewskich, którzy zwalczali od roku 1433 kniazia moskiewskiego Wasyla Wasylewicza. Razem z kn. Dymitrem Szemiaką ks. Aleksander w roku 1442 podchodził zbrojnie niemal pod Moskwę. Do walki z w. ks. Wasylem jednak nie doszło. W roku 1447 objął namiestnictwo Nowogrodu Wielkiego, lecz w r. 1456 wrócił do Pskowa, skąd w 1461 roku, nie chcąc złożyć przysięgi wierności w. kn. moskiewskiemu, powrócił na Litwę. W 1462–1477 dzierżył włość czernihowską na Zadnieprzu, poza tym otrzymał od Kazimierza Jagiellończyka Łohojsk, Ostaszyn, Sporów, Kamieniec i Hanewicze na Litwie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ S.M. Kuczyński i inni, Czartoryscy trzydzieści sześć życiorysów, „Polski słownik biograficzny”, 22 (2), 1938, s. 2 (pol.).