Anatolij Diatłow
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
fizyk jądrowy, zastępca naczelnego inżyniera Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej |
| Odznaczenia | |
 
| |
Anatolij Stiepanowicz Diatłow, ros. Анатолий Степанович Дятлов (ur. 3 marca 1931, zm. 13 grudnia 1995) – radziecki fizyk jądrowy, zastępca naczelnego inżyniera w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Jedna z kluczowych postaci podczas awarii elektrowni w Czarnobylu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1959 ukończył studia fizyczne w Moskiewskim Instytucie Fizyczno-Technicznym. Pracował w Komsomolsku jako kierownik inżynierów montujących i sprawdzających napędy jądrowe na okrętach podwodnych[1], gdzie również zdarzył się wypadek jądrowy, a on był z nim powiązany (dostał dawkę 200 remów napromieniowania)[potrzebny przypis]. W 1973 przeniósł się do Prypeci zatrudniając się w czarnobylskiej elektrowni jądrowej, gdzie był głównym specjalistą od reaktorów jądrowych[2] i zastępcą naczelnego inżyniera[3]. W elektrowni w Czarnobylu pracował do 1986[potrzebny przypis]. W czasie awarii nadzorował program wyłączenia reaktora w bloku czwartym i wykonania eksperymentów, co doprowadziło do wybuchu reaktora[4]. Po eksplozji kierował pierwszą fazą akcji ratowniczej i zapobiegającej dalszym eksplozjom[5]. Po kilku godzinach od wybuchu w wyniku silnego napromieniowania zachorował i został hospitalizowany w Prypeci, a potem w Moskwie[6]. Mimo otrzymania dawki 390 remów przeżył awarię[7]. W lipcu 1987 został osądzony i skazany na 10 lat więzienia jako jeden z trzech głównych winnych katastrofy (dyrektor czarnobylskiej elektrowni Wiktor Briuchanow i główny inżynier Nikołaj Fomin otrzymali ten sam wyrok)[8][9]. W więzieniu chorował na chorobę popromienną, toteż został zwolniony przedterminowo w 1990[10]. Zmarł w 1995 w wyniku ataku serca[11]. Był przekonany o swojej niewinności, a za katastrofę winił wadliwą konstrukcję reaktora[12]. Jego ostatni wywiad, jakiego udzielił przed śmiercią, w sposób bardzo dokładny opisuje wydarzenia przed i po awarii i w sposób jednoznaczny usprawiedliwia operatorów, którzy do końca z narażeniem życia wypełniali swoje obowiązki[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102–103.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 101.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 102, 103, 110, 112.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 134–139.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 141, 150, 282.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 335.
- ↑ Grobicki 1990 ↓, s. 138.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 333, 339, 340.
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 388.
- ↑ Anatolij Stiepanowicz Diatłow, Чернобыль. Как это было, 1995, s. 3, ISBN 5-93728-006-7 (ros.).
- ↑ Plokhy 2019 ↓, s. 338.
- ↑ Anatolij Stiepanowicz Diatłow, Чернобыль. Как это было, 1995, s. 66, ISBN 5-93728-006-7 (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Grobicki, Niezwykłe katastrofy XX wieku, Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1990, ISBN 83-7001-256-6.
- Serhij Plokhy, Czarnobyl. Historia nuklearnej katastrofy, Warszawa: Wyd. Znak Horyzont, 2019, ISBN 978-83-240-5795-5.