B1 Centauro
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
IVECO – Oto Melara |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
kołowa 8x8 |
| Załoga |
4 (dowódca, strzelec, ładowniczy, kierowca) |
| Historia | |
| Prototypy |
1987 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
wysokoprężny, turbodoładowany IVECO VTCA V-6, moc 520 KM przy 2300 obr./min |
| Poj. zb. paliwa |
520 l |
| Długość |
7,85 m |
| Szerokość |
2,94 m |
| Wysokość |
2,73 m |
| Rozstaw osi |
1,45 + 1,45 + 1,6 m |
| Prześwit |
0,42 m |
| Masa |
25.000 kg |
| Moc jedn. |
28,5KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
105 km/h |
| Zasięg pojazdu |
800 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1,4 m |
| Kąt podjazdu |
60% |
| Przechył boczny |
30% |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| działo Oto Melara 105 mm kal. 52, 1 x 7,62 mm MG 42/59 (sprzężony), 1 x 7,62 mm MG 42/59 (przeciwlotniczy), 2 x 4 80 mm wyrzutnie granatów dymnych. Amunicja (105mm) 40 szt. (w tym 14 w wieży), (karabin sprzężony) 1400 szt.,(granaty dymne) 16 szt | |
| Użytkownicy | |
 Włochy,  Hiszpania,  Jordania,  Oman
| |
B1 Centauro – kołowy niszczyciel czołgów produkcji włoskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace na wozem wsparcia ogniowego Centauro rozpoczęły się w 1983 roku, dla zastąpienia przestarzałych czołgów M47 armii Włoch[1]. Zdecydowano się na silnie uzbrojony pojazd kołowy dla zapewnienia możliwości szybkiego przerzutu drogami, zwłaszcza biorąc pod uwagę rozciągłość Półwyspu Apenińskiego[1]. Miał on uzupełniać nowy czołg podstawowy C1 Ariete[1]. Uzbrojenie stanowiła armata gwintowana kalibru 105 mm produkcji OTO Melara o długości lufy 52 kalibry (L/52)[1]. W celu skonstruowania pojazdu powstało konsorcjum CIO firm Iveco i OTO Melara[1].
B1 Centauro został przyjęty na uzbrojenie armii Włoch w 1991 roku, dla której powstało 389 pojazdów[1]. Dalsze 84 Centauro oraz 4 wozy zabezpieczenia technicznego na tym podwoziu wyprodukowano dla Hiszpanii[1]. 25 włoskich pojazdów sprzedano następnie Jordanii[1].
W 2005 roku podjęto prace nad rozwojem konstrukcji. Powstał początkowo pojazd Centauro drugiej generacji, z dotychczasowym kadłubem i nową wieżą HITFACT z armatą 120 mm L/45[1]. Dziewięć takich pojazdów kupił Oman[1]. Kadłub Centauro posłużył także do skonstruowania kołowego bojowego wozu piechoty VBM Freccia, produkowanego dla armii Włoch od 2010 roku[2].
W 2015 roku powstał prototyp wozu nowej generacji Centauro II, cechujący się nowo skonstruowanym kadłubem i uzbrojeniem w armatę gładkolufową 120 mm[3].
Wersje[edytuj | edytuj kod]
- B1 Centauro – podstawowa, z silnikiem 520 KM[4], wykorzystywana jako baza wóz wsparcia ogniowego wyposażony w 105 mm armatę bruzdową (długość lufy 52 kalibry), wieżyczką Hitfact LRF, dwóch karabinów maszynowych 7,62 mm km MG 42/59, system kierowania ogniem TURMS (ang. Tank Universal Reconfigurable Modular System)
- Centauro 120 mm – z nową 120 mm armatę gładkolufową o długości lufy 45 kalibrów, wieżyczką Hitfact 120 i pancerzem zdolnym wytrzymać uderzenie 40 mm APFSDS z przodu.
- Centauro II MGS 120/105 – z silnikiem o mocy 720 koni mechanicznych, z wieżą Hitfact II 120 wyposażoną w armatę 120 mm (długość lufy 52 kalibry) wyposażoną w hamulec wylotowy[5], opcjonalnie w armatę 105 mm (długość lufy 52 kalibrów)[6][7]
Pojazdy specjalistyczne na bazie B1 Centauro[8]
- VBM Freccia (Centauro VBC) – opancerzony bojowy wóz piechoty, wersja ma wzmocniony pancerz, wieżyczkę Hitfist 25+ (Hitfist Plus), uzbrojona jest w Oerlikon KBA 25 mm z zapasem 200 sztuk amunicji. W wyposażeniu są dwa karabiny maszynowe na amunicję 7,62 mm NATO, dodatkowe uzbrojenie stanowią dwie pojedyncze wyrzutnie ppk Spike MR/LR
- Porcupine (Centauro 155/39 LW) – 155 mm haubica samobieżna FH70 o długości lufy 39 kalibrów.
- 76/62 SR Draco – samobieżny zestaw przeciwlotniczy uzbrojony w 76 mm armatę automatyczną o długości lufy 62 kalibrów
- 120 mm moździerz samobieżny wyposażony w moździerz Thales 2R2M
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Włochy – B1 Centauro, VBM Freccia, Centauro II
Hiszpania – B1 Centauro
Jordania – B1 Centauro
Oman – B1 Centauro
Ukraina – B1 Centauro (maj 2023)
W 2012 roku B1 z armatami 105 mm, 120 mm i 125 mm testowany był w Rosji[9], jednak ostatecznie nie został przyjęty tam do uzbrojenia.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Kwasek 2016 ↓, s. 20.
- ↑ Kwasek 2016 ↓, s. 21.
- ↑ Kwasek 2016 ↓, s. 21-22.
- ↑ Maksymilian Dura, Prototyp „kołowego czołgu” Centauro 2 jest gotowy do testów - Defence24 [online], www.defence24.pl, 31 maja 2015 [dostęp 2018-12-17].
- ↑ Paweł Behrendt: Oto Melara prezentuje Centauro II. Konflikty.pl, 11 czerwca 2016.
- ↑ Leonardo o zamówieniu na Centauro II [online], DziennikZbrojny.pl, 7 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-18] (pol.).
- ↑ Paweł K. Malicki, Niszczyciel czołgów dla Wojska Polskiego. Pytania i wątpliwości [ANALIZA] - Defence24 [online], www.defence24.pl, 17 czerwca 2017 [dostęp 2018-12-17].
- ↑ Marek Dąbrowski, Rodzina wozów bojowych Centauro. „Włoski przykład współpracy wojska i przemysłu" - Defence24 [online], www.defence24.pl, 6 października 2015 [dostęp 2018-12-17].
- ↑ JP. Próby B1 Centauro w Rosji. LMV przyjęte do uzbrojenia. „Nowa Technika Wojskowa”. 6/2012, s. 4–5, czerwiec 2012. Warszawa: Magnum-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Kwasek. Centauro II - najnowszy włoski wóz wsparcia ogniowego. „Nowa Technika Wojskowa”. 12/2016, s. 20-28, grudzień 2016. Warszawa: Magnum-X.