Blestiaszczij (1953)
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Kotlin |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia im. 61 Komunardów w Mikołajowie |
| Położenie stępki |
20 lutego 1953 |
| Wodowanie |
27 listopada |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby |
30 września 1955 |
| Wycofanie ze służby |
6 sierpnia 1987 |
| Los okrętu |
zezłomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 2667 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
12,76 m |
| Zanurzenie |
4,2 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe TW-8 (72 000 KM), 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76 | |
| Prędkość |
38 węzłów |
| Zasięg |
3850 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 130 mm (2 × II) 16 działek przeciwlotniczych 45 mm (4 × IV) 6 × miotacz bomb głębinowych | |
| Wyrzutnie torpedowe |
10 kal. 533 mm (2 × V) |
| Załoga |
284 (19 oficerów) |
Blestiaszczij ros. Блестящий – radziecki niszczyciel projektu 56, zmodyfikowany według projektu 56PŁO. W służbie od 30 września 1955 do 6 sierpnia 1987 roku, aktywny na Morzu Czarnym, Oceanie Spokojnym i Indyjskim.
Budowa i opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Budowa i stan pierwotny[edytuj | edytuj kod]
„Blestiaszczij” został zbudowany (pod numerem 1201) w Stoczni im. 61 Komunardów w Mikołajowie, stępkę położono 20 lutego 1953 roku. Okręt został zwodowany 27 listopada[a], zaś do służby wszedł po testach, 30 września 1955 roku[1].
Niszczyciel charakteryzował się całkowitą długością 126 metrów (117,9 m na linii wodnej), szerokość wynosiła 12,76 metra, zaś zanurzenie maksymalnie 4,2 metra. Wyporność jednostki to: 2667 ton (standardowa), 2949 ton (normalna) i 3249 ton (pełna)[2].
Napęd stanowiły 2 turbiny parowe TW-8 o mocy 72 000 KM oraz 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76. Jednostka rozwijała prędkość maksymalną 38 węzłów. Przy 14 węzłach mogła ona pokonać 3850 mil morskich[2][3].
Uzbrojenie artyleryjskie okrętu składało się z 2 podwójnych dział SM-2-1 kalibru 130 mm L/58 i 4 poczwórnie sprzężonych działek przeciwlotniczych SM-20 ZIF kalibru 45 mm L/76. Niszczyciel dysponował 6 miotaczami bomb głębinowych Burun. Uzbrojenie torpedowe stanowiły 2 pięciorurowe wyrzutnie kalibru 533 mm. Okręt mógł zabierać na pokład również miny morskie[2][4].
Załogę okrętu stanowiło 284 ludzi, w tym 19 oficerów[2].
Modyfikacje[edytuj | edytuj kod]
Okręt zmodernizowano zgodnie z projektem 56PŁO – prace prowadzano od 6 lutego 1958 do 10 marca 1960 roku w stoczni Siewmorzawod Nr 201 w Sewastopolu[5].
Zmiany wprowadzono głównie w uzbrojeniu okrętu. Dziobową wyrzutnię torpedową przystosowano do walki z okrętami podwodnymi, rufową wyrzutnię zdemontowano. Zamiast miotaczy bomb głębinowych Burun zamontowano 4 rakietowe miotacze RBU-2500[6].
W trakcie remontu, już po głównej modernizacji, jako broń przeciwko rakietom lecącym na niskim pułapie, na okręcie zamontowano 2 lub 4 podwójne automatyczne działka 2M-3M kalibru 25 mm[6].
Opisane zmiany zwiększyły wyporność okrętu – standardową do 3140, pełną do 3680 ton. Maksymalna prędkość jednostki spadła do 34 węzłów. O 32 osoby zmniejszyła się liczba załogantów[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Blestiaszczij” pierwsze lata swojej służby spędził na Morzu Czarnym. W 1960 roku został przebazowany na Daleki Wschód, wszedł w skład Kamczackiej Flotylli Wojennej. Na przełomie lat 60. i 70. trzykrotnie pełnił służbę wojskową przez kilkumiesięczne okresy, również na Oceanie Indyjskim. Uczestniczył w manewrach Okiean (kwiecień 1970 roku). Niszczyciel odbył wizyty zagraniczne do Jugosławii (dwukrotnie), Egiptu, Kambodży, Północnego Jemenu, Etiopii i na Mauritius[7].
W rezerwie od 10 lutego 1982 roku, skreślony z listy okrętów 6 sierpnia 1987 roku, osadzony na dnie w pobliżu Wyspy Rosyjskiej, zezłomowany we Władywostoku w latach 1988–1989[7].
Okręt nosił kolejno numery burtowe: 79, 82, 812, 870, 421, 405, 408 i 449[8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W źródle literówka, podano rok 1957.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 76–77.
- ↑ a b c d e Radziemski 2012b ↓, s. 80.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 80–82.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 82–84.
- ↑ Radziemski 2012b ↓, s. 69.
- ↑ a b Radziemski 2012b ↓, s. 68.
- ↑ a b Radziemski 2013 ↓, s. 80–81.
- ↑ Radziemski 2013 ↓, s. 81.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 74–85, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 5/2012 (115). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 68–80, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 6/2012 (116). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, 2013. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 1/2013 (117). (pol.).