Bolesław Frey

Bolesław Antoni Frey
	porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1895 ; Grabówki
Data i miejsce śmierci	1 października 1974 ; Kraków
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1924
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 pułk piechoty LP; 7 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; bitwa pod Rafajłową; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	sędzia
	Odznaczenia

Bolesław Antoni Frey (ur. 12 lipca 1895 w Grabówkach, zm. 1 października 1974 w Krakowie) – sędzia, żołnierz Legionów Polskich i porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ignacego i Marii z d. Oprych^[1]^[2]. Student prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był członkiem Związku Strzeleckiego w Bochni. Od 27 sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Żołnierz w 3 pułku piechoty Legionów Polskich, z którym brał udział w walkach podczas I wojny światowej. Szczególnie odznaczył się 25 stycznia 1915 w bitwie pod Rafajłową, gdzie „powstrzymał szpice nacierającego prawego skrzydła wojsk rosyjskich”^[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 5 lipca 1916 pod Wołczkiem dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do wiosny 1919^[1].

Od 1 kwietnia 1919 w odrodzonym Wojsku Polskim. W stopniu sierżanta w 7 pułku piechoty walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej. 25 lipca 1919, jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 lipca 1919 na stopień podporucznika w piechocie^[3].

W 1921 został odkomenderowany w celu ukończenia studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego^[4]. Od stycznia 1923 z tytułem doktora prawa^[1], sędzia w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Zamościu^[1]. Z dniem 31 grudnia 1924, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy^[5]. Pracował w zawodzie sędziego aż do emerytury w 1964^[1]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice. Posiadał przydział w rezerwie do 12 pułku piechoty w Wadowicach^[6]. Przed II wojną światową był sędzią Sądu Okręgowego w Krakowie^[7].

Zmarł w Krakowie, został pochowany na cmentarzu w Bochni^[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty od 1929 z Karoliną z d. Durlak. Mieli dzieci: Marię (ur. 1933), Andrzeja (ur. 1935) i Annę (ur. 1935)^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7388^[1]^[8]^[9]
Krzyż Niepodległości (24 października 1931)^[10]^[1]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (30 stycznia 1939)^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Polak (red.) 1993 ↓, s. 54.
↑ Fuxe, meIgnacy – meFuxe – Tadeusz Fuchs [online], 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 83 z 6 sierpnia 1919 roku, poz. 2888.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Dz. Pers. MS Wojsk. Nr 32 z 13 sierpnia 1921 roku, s. 3.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 21 grudnia 1924 roku, s. 751.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 16, 433.
↑ ^a ^b M.P. z 1939 r. nr 26, poz. 43 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 46 poz. 49.
↑ Quirini 1934 ↓, s. 82.
↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Czesław Czajkowski: Zarys historii wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Eugeniusz Quirini: 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30 IX – 1934. Jarosław: Zarząd Główny „Koła Trzeciaków” w Warszawie, 1934.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

[CITEREFPolak_(red.)199354-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Polak (red.) 1993 ↓, s. 54.

[2] Fuxe, meIgnacy – meFuxe – Tadeusz Fuchs [online], 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).

[3] Dz. Rozk. Wojsk. Nr 83 z 6 sierpnia 1919 roku, poz. 2888.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Dodatek_do_Dz._Pers._MS_Wojsk._Nr_32_z_13_sierpnia_1921_roku,_s._3-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Dz. Pers. MS Wojsk. Nr 32 z 13 sierpnia 1921 roku, s. 3.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_133_z_21_grudnia_1924_roku,_s._751-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 21 grudnia 1924 roku, s. 751.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw193416,_433-6] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 16, 433.

[:0-7] M.P. z 1939 r. nr 26, poz. 43 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[CITEREFCzajkowski193046_poz._49-8] Czajkowski 1930 ↓, s. 46 poz. 49.

[CITEREFQuirini193482-9] Quirini 1934 ↓, s. 82.

[10] M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]