Bulwa pędowa
Bulwa pędowa – zgrubiała część pędu rośliny, pełniąca funkcję spichrzową, tzn. jest magazynem substancji zapasowych, głównie białek i cukrów – szczególnie skrobi. Bulwy pędowe mogą być podziemne, lub nadziemne. Podziemne bulwy pędowe wytwarza np. ziemniak. Tworzą się one na końcach podziemnych pędów – rozłogów. Występują w nich tzw. oczka, będące zawiązkami pędów, za pomocą których ziemniak może rozmnażać się wegetatywnie. Bulwy te nie wytwarzają korzeni przybyszowych.
Nadziemne bulwy pędowe wytwarzają się głównie na łodydze. Mogą one powstawać z części podliścieniowej – hipokotylu, lub nadliścieniowej. Podliścieniowe bulwy wytwarza np. rzodkiewka, nadliścieniowe – kalarepa. U lilii bulwkowatej niewielkie bulwy pędowe powstają w kątach liści. W strefach klimatycznych, w których występuje niesprzyjający wegetacji okres zimy bulwy pędowe mogą pełnić funkcję organu przetrwalnikowego. Tak jest np. u szafrana, czy zimowita. Jesienią nadziemne pędy tych roślin obumierają, ale z bulwy u podstawy pędu odtwarza się nowa roślina. U niektórych roślin, np. kaktusów bulwy pędowe są magazynem wody.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Tołpa, Jan Radomski: Botanika. Podręcznik dla Techników Rolniczych. Warszawa: PWRiL, 1971.
- J. Szwejkowska, J. Szwejkowski: Botanika. Tom I. Morfologia. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-13946-3.
- Edmund Malinowski: Anatomia roślin. Warszawa: PWN, 1966.