Charles Van den Borren

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Van den Borren
Ilustracja
Imię i nazwisko

Charles Jean Eugène Van den Borren

Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1874
Ixelles

Pochodzenie

belgijskie

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1966
Bruksela

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Wielki Oficer II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Komandor Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Order Zasługi Republiki Włoskiej III Klasy (1951-2001) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Jean Eugène Van den Borren[1][2] (ur. 17 listopada 1874 w Ixelles, zm. 14 stycznia 1966 w Brukseli[1][2]) – belgijski muzykolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze w Brukseli, w 1897 roku obronił doktorat[1]. Początkowo pracował jako adwokat, następnie podjął studia muzyczne u Ernesta Clossona (harmonia, kontrapunkt, fuga) oraz Maurice’a Kufferatha (historia muzyki)[1][2]. W latach 1909–1914 współpracował jako krytyk muzyczny z „L’Indépendance Belge”[1][2]. Od 1919 do 1940 roku pracował jako bibliotekarz w konserwatorium w Brukseli[1][2]. W latach 1926–1945 kierował katedrą historii muzyki na Université Libre de Bruxelles, od 1927 do 1944 roku prowadził również wykłady na uniwersytecie w Liège[1][2]. Od 1927 do 1954 roku był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego[1][2]. Był pierwszym prezesem powołanego w 1946 roku Société Belge de Musicologie[1][2]. Od 1939 roku był członkiem Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique, w 1953 roku został wybrany jej przewodniczącym[1][2].

W swoich badaniach naukowych zajmował się muzyką niderlandzką okresu XV i XVI wieku, a także współczesną muzyką belgijską i duńską[1]. Jego prace dotyczyły rozwoju form polifonicznych, muzyki na instrumenty klawiszowe oraz twórczości Guillaume’a Dufaya, Antoine’a Busnoisa i Orlanda di Lassa[1]. Badał źródła i historię renesansowej muzyki niderlandzkiej, jej uwarunkowania dziejowe i socjalne oraz związki z muzyką francuską, włoską i angielską[1]. Wspólnie z G. van Doorslaerem wydał dzieła Philippe’a de Monte (Philippe de Monte: Opera, 31 woluminów, Brugia 1927–1939). W 1933 roku razem z Saffordem Cape’em założył zespół Pro Musica Antiqua[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Prace[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • L’Oeuvre dramatique de César Franck, Hulda et Ghiselle (Bruksela 1907)
  • Les Origines de la musique de clavecin en Angleterre (Bruksela 1912; tłum. ang. pt. The Sources of Keyboard Music in England 1914)
  • Les Musiciens belges en Angleterre à l’époque de la Renaissance (Bruksela 1913)
  • Les Débuts de la musique à Venise (Bruksela 1914)
  • Origine et de développement de l’art polyphonique vocal du XVIe siècle (Bruksela 1920)
  • Orlando de Lassus (Paryż 1920)
  • Le Manuscrit musical M.222 C.22 de la Bibliothèque de Strasbourg (Antwerpia 1924)
  • Guillaume Dufay: Son importance dans l’évolution de la musique au XVe siècle (Bruksela 1926)
  • Études sur le quinzième siècle musical (Antwerpia 1941)
  • Peter Benoît (Bruksela 1942)
  • Roland de Lassus (Bruksela 1943)
  • Geschiedenis van de muziek in de Nederlanden (2 tomy, Amsterdam 1948 i 1951)
  • César Franck (Bruksela 1949)
  • La musique en Belgique du Moyen-Âge à nos jours, wspólnie z Ernestem Clossonem (Bruksela 1950)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 212–213. ISBN 978-83-224-0905-3.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3738. ISBN 0-02-865571-0.
  3. ↑ a b c d e f Albert Vander Linden: Notice sur Charles van den Borren membre de l'académie , academieroyale.be, s. 59–60 (fr.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Van_den_Borren&oldid=73745812”