Charles Wade

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Gregory Wade
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1863
Singleton

Data i miejsce śmierci

26 września 1922
Potts Point

Premier Nowej Południowej Walii
Okres

od 2 października 1907
do 20 października 1910

Przynależność polityczna

Liberalna Partia Reform

Poprzednik

Joseph Carruthers

Następca

James McGowen

Członek Zgromadzenia Ustawodawczego Nowej Południowej Walii
Okres

od 9 września 1903
do 21 lutego 1917

Przynależność polityczna

Liberalna Partia Reform

Sędzia Sądu Najwyższego Nowej Południowej Walii
Okres

od marca 1920
do września 1922

Odznaczenia
Odznaka Rycerza Kawalera (Wielka Brytania) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)
Charles Wade
ilustracja
Rugby union
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
Oxford University
1888 Nowa Południowa Walia 3 (4)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1882–1886  Anglia 8 (0)

Charles Wade (ur. 26 stycznia 1863 w Singleton, zm. 26 września 1922 w Potts Point) – australijski polityk i prawnik, w latach 1907–1910 premier Nowej Południowej Walii, w młodości rugbysta, reprezentant Anglii.

Był najstarszym z sześciu synów Williama Burtona Wade'a, inżyniera ze Shropshire, i Anne McBean, née Duguid. Uczęszczał do All Saints College w Bathurst oraz The King’s School w Parramatta, po czym w 1880 roku otrzymał stypendium do Merton College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Uprawiający wówczas wioślarstwo, lecz mający doświadczenie z rugby, Wade został zaproszony do gry dla uniwersyteckiego zespołu, której kapitanem był wówczas Harry Vassall. Po występach w Varsity Match przeciwko drużynie z Cambridge otrzymał powołanie do angielskiej reprezentacji, dla której w latach 1882–1886 rozegrał w Home Nations Championship osiem spotkań. Zdobył w nich siedem przyłożeń, które – mimo że nie miały wówczas wartości punktowej – uczyniły go rekordzistą pod tym względem w XIX wieku. Uważany był w tym okresie za jednego z najlepszych na świecie zawodników formacji ataku.

Studia ukończył w roku 1884, a dwa lata później został przyjęty do palestry. Powrócił następnie do Sydney, gdzie rozpoczął karierę prawniczą, przez kilka lat grał jeszcze dla stanowej reprezentacji Nowej Południowej Walii. W latach 1891–1902 był prokuratorem, po czym zajął się polityką. W 1903 roku został wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego Nowej Południowej Walii, gdzie zasiadał do roku 1917, początkowo z okręgu Willoughby, a następnie z nowo utworzonego Gordon. W 1904 roku został prokuratorem generalnym i ministrem sprawiedliwości w rządzie Josepha Carruthersa, a w październiku 1907 roku także jego następcą na stanowisku premiera stanu nie rezygnując z poprzednio sprawowanych funkcji. Stanowiska te opuścił po przegranych wyborach w październiku 1910 roku, a liderem opozycji był przez kolejne sześć lat.

W 1917 roku objął urząd tzw. agenta generalnego (quasi-ambasadora) Nowej Południowej Walii w Londynie, a rok później został uhonorowany rycerstwem. W 1920 roku otrzymał Order św. Michała i św. Jerzego oraz podjął obowiązki sędziego Sądu Najwyższego Nowej Południowej Walii, które pełnił aż do śmierci we wrześniu 1922 roku.

W kwietniu 1890 roku ożenił się z Ellą Louise Bell, z którą miał dwóch synów i dwie córki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]