Cierva C.30
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Cierva Autogiro Company, A.V.Roe and Company Limited, Lioré et Olivier, Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
konstrukcja mieszana |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji |
1934 - ? |
| Liczba egz. |
ok. 140 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gwiazdowy Armstrong Siddeley Genet |
| Moc |
140 KM (103 kW) |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
11,38 m |
| Długość |
6,01 m |
| Wysokość |
3,38 m |
| Powierzchnia nośna |
100 m² |
| Masa | |
| Własna |
553 kg |
| Startowa |
816 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
177 km/h |
| Prędkość przelotowa |
153 km/h |
| Prędkość minimalna |
26 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
3,6 m/s |
| Pułap |
4900 m |
| Zasięg |
460 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Argentyna, Belgia, Dania, Francja, Hiszpania, Jugosławia, Japonia, Norwegia, Polska, Włochy, ZSRR | |
Cierva C.30 – brytyjski wiatrakowiec rozpoznawczy skonstruowany przez Juan de la Cierva.
Historia
W 1932 roku hiszpański konstruktor Juan de la Cierva opracował nowy typ wiatrakowca, który otrzymał oznaczenie Cierva C.30. Różnił się od poprzednich konstrukcji wiatrakowców, gdyż nie posiadał skrzydeł, a siła nośna powstawała w czasie obrotu trójłopatowego wirnika. Napęd zaś stanowił silnik gwiazdowy napędzający dwułopatowe śmigło ciągnące.
W 1933 roku prototyp został oblatany, a ponieważ spełniał warunki jakie był założone. Rozpoczęto jego produkcję w zakładach Avro. Także sprzedano licencję tego samolotu do Francji, gdzie w zakładach Lioré et Olivier był produkowany pod nazwą LeO C.30 oraz do Niemiec, gdzie w zakładach Focke-Wulf produkowano go pod nazwą Focke-Wulf C 30 Heuschrecke. Sprzedano również licencję do Japonii, lecz produkcji ich nie rozpoczęto lecz na jej podstawie opracowano własną konstrukcję Kayaba Ka-1.
Łącznie wyprodukowano ok. 140 wiatrakowców tego typu we wszystkich wytwórniach.
Konstrukcja
Wiatrakowiec C.30 miał konstrukcję mieszaną. Podwozie stałe klasyczne. Dwie kabiny odkryte, w obu kabinach znajdowały się urządzenia sterujące. Siła nośna wytwarzana była przez trójłopatowy wirnik, którego wychylenia można było sterować. Usterzenie klasyczne.
Napęd stanowił silnik gwiazdowy napędzający dwułopatowe śmigło ciągnące.
Użycie lotnictwie
Wiatrakowiec ten znalazł zastosowanie w lotnictwie Wielkiej Brytanii gdzie był stosowany jako samolot rozpoznawczy, ale także do komunikacji na niedużych odległościach, kontroli ruchu, fotografowania z powietrza, itp.
Podobne zastosowanie znalazły wiatrakowce produkowane na licencji we Francji i w Niemczech. W Niemczech stosowano je także jako samoloty ratownicze oraz o przewozu towarów w trudnym terenie, a w lotnictwie morskim jako samolot do wykrywania min morskich.
Kilka krajów w tym Polska zakupiły po jednym lub kilku wiatrakowców, które używano jedynie do testów i badań.
Polska zakupiła jeden wiatrakowiec Cierva C.30, który zarejestrowano jako samolot cywilny (SP-ANN). Sprowadził go do Polski lotem płk pil. Bolesław Stachoń. Następnie poddano go testom w Instytucie Lotnictwa w celu sprawdzenia czy może zostać użyty jako samolot wojskowy mogący zastąpić balony obserwacyjne w Batalionie Balonowym. Próby te jednak były negatywne, gdyż okazało się, że brak jest możliwości utrzymywania z nim łączności, nie można go uzbroić oraz brak jest miejsca na spadochrony dla załogi. W związku z tym zrezygnowano z jego zastosowania w lotnictwie wojskowym, a zakupiony egzemplarz przekazano do Aeroklubu Pomorskiego w Toruniu, gdzie był używany 1939 roku[1].
Przypisy
- ↑ Kazimierz Sławiński: Lotnisko toruńskie 1920-1945. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1983, s. 61-62. ISBN 83-206-0378-1.
Bibliografia
- Bohdan Arct: Samoloty świata. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1959.
- A. J. Jackson: British civil aircraft since 1919. Londyn: Putman, 1973. ISBN 0-85177-813-5.