Constanța (1980)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Constanța |
| Oznaczenie NATO |
Croitor |
| Historia | |
| Stocznia | |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
Constanța |
| Wejście do służby |
15 września 1980 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
2850 t (standardowa) |
| Długość |
108,1 m |
| Szerokość |
13,2 m |
| Zanurzenie |
3,8 m |
| Rodzaj kadłuba |
w |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 6500 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
17,4 węzła |
| Zasięg |
13 000 Mm przy 15 w |
| Uzbrojenie | |
| • 2 armaty plot. 57 mm AK-725 (1×II) • 4 działka plot. 30 mm AK-230 (2×II) • 2×V wyrzutnie rbg RBU-1200 | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1 śmigłowiec IAR-316 | |
| Załoga |
71 |
Constanța – rumuński okręt-baza z przełomu XX i XXI wieku, główny okręt swojego typu, oznaczanego w kodzie NATO jako Croitor. Znajduje się w służbie Rumuńskich Sił Morskich od 1980 roku. Nosi numer burtowy 281. Nazwa pochodzi od miasta Konstancy i była wcześniej noszona przez okręt-bazę z okresu II wojny światowej. Pełni rolę okrętu szkolnego i wsparcia logistycznego i określany jest też w Rumunii jako fregata.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
W ramach dużego rozwoju Rumuńskich Sił Morskich na przełomie lat 70/80 XX wieku w oparciu o własne stocznie, zbudowano dwa okręty-bazy typu Constanța, zaprojektowane w Rumunii z pomocą ZSRR[1]. W piśmiennictwie przyjmuje się, że stanowiły one pomniejszoną wersję radzieckiego projektu 310 (w kodzie NATO: Don), ale zdecydowanie się od niego różniły[a]. Zasadniczo przewidziane były jako okręty-bazy kutrów torpedowych, posiadając magazyny dla torped, amunicji i zaopatrzenia oraz warsztaty[2]. Okręty projektowano jednak jako uniwersalne – mogły też pełnić zadania eskortowe i zwalczania okrętów podwodnych[3]. Mogły też transportować m.in. pociski rakietowe P-15 dla kutrów rakietowych[3].
Główny okręt „Constanța” został zbudowany w stoczni w Braile na przełomie lat 70. i 80. XX wieku. Wszedł do służby 15 września 1980 roku[2][3]. Otrzymał nazwę pochodzącą od miasta Konstancy, którą nosił wcześniej okręt-baza z okresu międzywojennego i II wojny światowej[2]. Nosił numer burtowy 281[3]. Drugim okrętem typu była „Midia” (283)[3].
Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty mają podwyższony pokład dziobowy na ponad 2/3 długości, przy tym pokład ten jest przedłużony do samej rufy przez spardek lądowiska dla śmigłowca[4]. Dziobnica jest silnie wychylona do przodu; burty w części dziobowej są szeroko rozchylone i mają poziome załamanie na ok. 1/3 długości od dziobu[4]. Na pokładzie dziobowym znajduje się zdwojona podstawa dział kalibru 57 mm, za nim żuraw do przeładunku uzbrojenia i zapasów[3]. Całe śródokręcie zajmuje masywna nadbudówka z pojedynczym masztem kratownicowym i kominem[3]. Z tyłu nadbudówki znajduje się hangar śmigłowca. Załoga okrętów liczy 71 osób, w tym 7 oficerów[2].
Wyporność standardowa wynosi 2850 ton, a pełna 3500 ton[b]. Długość całkowita wynosi 108,1 m, szerokość 13,5 m, a zanurzenie 3,8 m[2].
Główne uzbrojenie składało się z dwóch armat uniwersalnych kalibru 57 mm na półodkrytej podwójnie sprzężonej podstawie AK-725 na pokładzie dziobowym[5]. Uzbrojenie przeciwlotnicze stanowią cztery automatyczne armaty przeciwlotnicze kalibru 30 mm w dwóch dwulufowych wieżach AK-230, umieszczone na burtach na dachu nadbudówki[5]. Według źródeł zachodnich, okręty miały też osiem karabinów maszynowych kalibru 14,5 mm w dwóch poczwórnych stanowiskach[3]. Uzupełniała je jedna lub dwie poczwórne wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bardzo krótkiego zasięgu samonaprowadzających się na podczerwień Strzała-2M z 16 pociskami[c]. Oprócz tego okręty miały uzbrojenie do zwalczania okrętów podwodnych w postaci dwóch pięcioprowadnicowych wyrzutni rakietowych bomb głębinowych RBU-1200, o donośności do 1200 m i masie głowicy 34 kg[3]. Okręty przenosiły zapas 40 rakietowych bomb głębinowych RGB-12 kalibru 123 mm[2]. Możliwości zwalczania okrętów podwodnych zwiększa możliwość bazowania śmigłowca IAR-316, z lądowiskiem na rufie[5].
Wyposażenie radioelektroniczne stanowił przede wszystkim radar dozoru ogólnego MR-302 (taki sam jak w rumuńskich fregatach)[1]. Do kierowania ogniem dział 57 mm służył radar artyleryjski Bars, a do kierowania działkami przeciwlotniczymi radar Rys′[2]. Okręty miały radar nawigacyjny Najada[2]. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna wysokiej częstotliwości Tamir-11[2][3]. Wyposażenie stanowił ponadto system rozpoznania radiotechnicznego ESM-2 (oznaczenie NATO: Wach Dog)[3]. Do walki radioelektronicznej służyły dwie wyrzutnie celów pozornych PK-16[2].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Alco o mocy łącznej 6500 KM, poruszające dwie śruby o stałym skoku[2]. Prędkość maksymalna wynosiła 17,4 węzła[2]. Zasięg pływania sięgał 13 000 Mm przy prędkości 15 w[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt wszedł do służby 15 września 1980 roku[3]. Bazował w Konstancy[3].
Okręt tytułowany jako „fregata Constanța” wszedł w skład sformowanej w 2006 roku 56 Flotylli Fregat i pełnił rolę okrętu szkolnego i wsparcia logistycznego (Nava Şcoală de Suport Logistic)[6]. W 2016 roku znajdował się nadal w służbie[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tak według Pietlewannyj 2009 ↓, s. 186 i Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 675, lecz teza ta budzi wątpliwości, gdyż projekt 310 był o 20 lat wcześniejszy, miał prawie dwa razy większą wyporność (5100 t), zupełnie inną sylwetkę, siłownię spalinowo-elektryczną, silniejsze i inaczej rozmieszczone uzbrojenie oraz nie posiadał uzbrojenia i wyposażenia do zwalczania okrętów podwodnych ani śmigłowca por. (Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 602).
- ↑ Tak według Pietlewannyj 2009 ↓, s. 186, natomiast Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 675 podaje wyporność standardową 2896 t i pełną 3556 t (odpowiadającą 2850 i 3500 ton angielskich).
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 186 podaje jedną wyrzutnię z 16 pociskami 9M32 (określając je mylnie jako Strzała 3M), a Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 675 podaje dwie wyrzutnie (z oznaczeniem NATO: SA-N-5 Grail).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pietlewannyj 2009 ↓, s. 160-186.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Pietlewannyj 2009 ↓, s. 186.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 675
- ↑ a b Na podstawie rysunku Pietlewannyj 2009 ↓, s. 187 i fotografii Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 675.
- ↑ a b c Pietlewannyj 2009 ↓, s. 186-187.
- ↑ ISTORIC Diviziunea Contratorpiloarelor / Escadrila de Distrugătoare. Forțele Navale Române. (rum.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).