DAC 112 E
 Dwa trolejbusy na placu Uniwersyteckim w Bukareszcie | |
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera |
1975 |
| Lata produkcji |
1975–1980 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
Wysokopodłogowy trolejbus klasy MAXI |
| Układ drzwi |
2-2-2 |
| Liczba drzwi |
3 |
| Moc silników |
115 kW |
| Długość |
11680 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Wysokość |
3035 mm |
| Masa własna |
9950 kg |
| Masa całkowita |
16100 kg |
| Rozstaw osi |
5650 mm |
| Prędkość maksymalna |
60 km/h |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem |
102 |
| Liczba miejsc siedzących |
26 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
brak |
| ASR |
brak |
| EBS |
brak |
| ESP |
brak |
| Klimatyzacja |
brak |
DAC 112 E – rumuński trolejbus produkowany w latach 1975–1980 jako elektryczna wersja autobusu Roman 112 UD na licencji niemieckiego MAN-a 890 UO. Nazwa składa się z:
- DAC = Diesel Auto Camion
- 112 = Numer serii pojazdów
- E = Trolejbus
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1975 roku rozpoczęto produkcję w fabryce Uzina Autobuzul Bucuresti (późniejszy Rocar) w Bukareszcie trójdrzwiowego trolejbusu klasy MAXI typu DAC 112 E. Prototyp, który był przez miesiąc testowany bez pasażerów w Bukareszcie trafił później do Konstancy, gdzie tam otrzymał numer 324. Serię produkowano w dużych ilościach aż do 1980 roku, którą można było zobaczyć w wielu rumuńskich sieciach trolejbusowych. Były to Braszów, Bukareszt, Kluż-Napoca, Konstanca oraz Timișoara. We wszystkich pięciu miastach zastąpiły starsze i mniejsze dwudrzwiowe trolejbusy TV 2 E (produkowane w latach 1958–1969) i TV 20 E (produkowane w latach 1970–1976) tego samego producenta.
Pojazdy solowe DAC 112 E (nie wyprodukowano wozów przegubowych) – bazują na produkowanym również od 1975 roku autobusie DAC 112 UD producenta Roman z Braszowa. Były to pojazdy licencyjne wywodzące się od niemieckich autobusów Metrobus od MAN-a.
| Rok produkcji | Braszów[1] | Bukareszt[2] | Kluż-Napoca (od 1976 roku) | Konstanca[3] | Timișoara |
|---|---|---|---|---|---|
| 1975 | 36 (numery taborowe 5001-5036) | ||||
| 1976 | 12 (numery taborowe 1-12) | 81 (numery taborowe 5037-5117) | 39 (numery taborowe 1-39) | ||
| 1977 | 30 (numery taborowe 30-42) | 50 (numery taborowe 5118-5167) | 20 (numery taborowe 40-59) | ||
| 1978 | 30 (numery taborowe 43-72) | 80 (numery taborowe 5168-5247) | 18 (numery taborowe 60-77) | ||
| 1979 | 25 (numery taborowe 73-97) | 73 (numery taborowe 5248-5320) | 12 (numery taborowe 78-89) | ||
| 1980 | 16 (numery taborowe 97-113) | 18 (numery taborowe 90-107) | |||
| ogólnie | 113 | 329 | 78 (numery taborowe 324-401) | 107 |
Wycofywanie z eksploatacji[edytuj | edytuj kod]
Już po kilku latach eksploatacji rozpoczęto wycofywanie z eksploatacji trolejbusów tego typu. Na przykład w Timișoarze wycofano tego typu pojazdy w latach 1981–1990. W 1989 roku w stolicy Rumunii było tylko jedenaście sztuk eksploatowanych spośród 320 sztuk. Ostatnie sztuki, które kursowały na liniach 87 i 97 wycofano w listopadzie 1991 roku. Jeden z trolejbusów został przerobiony na trolejbus ciężarowy do wewnętrznego transportu. Cztery pojazdy z Bukaresztu i sześć pojazdów z Konstancy zostały sprzedane w 1985 roku do nowo otwartej sieci trolejbusów w Jassach, gdzie otrzymały numery od 601-610. Jeden pozostały został sprzedany do otwartej w 1983 roku sieci w Sybinie, gdzie został jako pojazd sieci trakcyjnej, który służył do 1997 roku lub do 1998 roku. Pomimo dużej ilości wyprodukowanych sztuk tego typu trolejbusu nie został żaden zachowany jako pojazd historyczny.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Harák Martin: Autobusy a trolejbusy východního bloku, Praga 2014, strony 184-187.
Źródła internetowe[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ TRANSIRA • View topic – Istoria transportului public din Brasov [online], www.transira.ro [dostęp 2020-03-07].
- ↑ Man And Cat Web Page [online], web.archive.org, 31 grudnia 2007 [dostęp 2020-03-07] [zarchiwizowane z adresu 2007-12-31].
- ↑ DAC-112E ROMANIA – Roster [online], transphoto.org [dostęp 2020-03-07].