Dekanat Tarnobrzeg
 Kościół Chrystusa Króla w Tarnobrzegu – siedziba dekanatu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Data powołania |
• 1604 – Miechocin |
| Diecezja | |
| Dziekan |
ks. kan. mgr Adam Marek |
| Wicedziekan |
ks. mgr Jan Zając |
| Dane statystyczne | |
| Liczba wiernych |
34 205 |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych |
|
| Liczba parafii |
11 |
Dekanat Tarnobrzeg – jeden z 25 dekanatów w rzymskokatolickiej diecezji sandomierskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Od X do XVIII wieku tereny te należały do diecezji krakowskiej. W 1604 roku pojawiła się pierwsza wzmianka o nowo utworzonym dekanacie miechocińskim, który powstał z wydzielonego terytorium dekanatu koprzywnickiego. W skład archidiakonatu sandomierskiego wchodziły wówczas dekanaty: koprzywnicki, połaniecki, miechociński, rudnicki[1].
W 1711 roku do dekanatu miechocińskiego należały parafie: Miechocin, Gawłuszowice, Baranów, Padew, Ostrów, Cmolas, Kolbuszowa, Dzikowiec, Raniżów, Przewrotne, Górne[2]. W 1783 roku tereny te zostały przydzielone do nowo utworzonej diecezji tarnowskiej. W latach 1786–1787 władze austriackie zmieniając granice administracyjne, przekazali dekanaty: głogowski, miechociński, rudnicki dla diecezji przemyskiej.
W 1972 roku po I rozbiorze Polski, tereny te weszły w skład zaboru austriackiego. W 1807 roku do dekanatu miechocińskiego należały parafie: Miechocin, Dzików, Gorzyce, Kurzyna, Pniów, Pysznica, Radomyśl, Tarnobrzeg, Trześń, Turbia, Wielowieś, Wrzawy, Zaleszany.
W 1900 roku do dekanatu miechocińskiego należały parafie: Miechocin, Gorzyce, Grębów, Pniów, Radomyśl, Trześń, Turbia, Wielowieś, Wrzawy, Zaleszany, filia - Szlężaki[3].
W 1938 roku do dekanatu miechocińskiego należały parafie: Miechocin, Chmielów, Grębów, Stale, Szlężaki, Tarnobrzeg, Tarnowska Wola, Trześń, Wielowieś[4].
W 1949 roku decyzją bpa Franciszka Bardy, dekanat miechociński przemianowano na dekanat tarnobrzeski[5]. W 1952 roku do dekanatu tarnobrzeskiego należały parafie: Tarnobrzeg, Chmielów, Grębów, Miechocin, Stale, Szlężaki, Tarnowska Wola, Trześń, Wielowieś. W tym czasie było 34 507 wiernych[6].
25 marca 1992 roku na mocy Bulli „Totus Tuus Poloniae Populus” dekanat tarnobrzeski włączono w skład diecezji sandomierskiej.
Parafie[edytuj | edytuj kod]
- Stale – pw. św. Teresy z Avili
- Tarnobrzeg – pw. Chrystusa Króla
- Tarnobrzeg-Dzików – pw. Miłosierdzia Bożego
- Tarnobrzeg-Miechocin – pw. św. Marii Magdaleny
- Tarnobrzeg (Nagnajów)-Siedleszczany – kościół filialny pw. św. Apostołów Piotra i Pawła
- Tarnobrzeg-Mokrzyszów – pw. Chrystusa Dobrego Pasterza
- Tarnobrzeg-Serbinów – pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy
- Tarnobrzeg-Sobów – pw. Matki Bozej Częstochowskiej
- Tarnobrzeg – pw. św. Barbary
- Tarnobrzeg-Wielowieś – pw. św. Gertrudy i św. Michała Archanioła
- Tarnobrzeg – pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
- Tarnobrzeg-Zakrzów – pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
- Tarnobrzeg (Sielec) – kościół filialny pw. św. Jacka
Sąsiednie dekanaty[edytuj | edytuj kod]
Gorzyce, Koprzywnica, Nisko, Raniżów, Sandomierz, Stalowa Wola – Południe, Stalowa Wola – Północ, Nowa Dęba.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bolesław Kumor, Granice Metropolii i Diecezji Polskich (968-1939) [online], Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne. T. 23; 1971.
- ↑ Lucyna Łysiak-Kosowska, Religijność i moralność katolików według struktury społecznej w dekanacie Miechocin w okresie międzywojennym [online], „Świętokrzyskie Studia Archiwalno‑Historyczne” 2020, s. 83–131.
- ↑ Schematismus Universi Venerabilis Cleri Saecularis et Regularis Dioecesis rit. lat. Premisliensis pro Anno Domini 1900 (s. 152-158) (łac.) [dostęp 2024-02-06]
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej ob. łac. (s. 97-100) [dostęp 2024-02-06]
- ↑ Kronika Diecezji Przemyskiej 42(1949), z. 5-9, s. 107-108.
- ↑ Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1952 (s. 118-121) [dostęp 2024-02-06]