Denise Boyd
| Data urodzenia |
15 grudnia 1952 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
175 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Denise Margaret Boyd, z domu Robertson (ur. 15 grudnia 1952[1]) – australijska lekkoatletka, sprinterka, dwukrotna mistrzyni igrzysk Wspólnoty Narodów, dwukrotna olimpijka.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Zwyciężyła w biegu na 200 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów na igrzyskach Konferencji Pacyfiku w 1973 w Toronto[2][3]. Zajęła 5. miejsce w biegu na 200 metrów i 7. miejsce w biegu na 100 metrów na uniwersjadzie w 1973 w Moskwie[3].
Zdobyła trzy medale na igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1974 w Christchurch: złoty w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Robertson, Jennifer Lamy, Raelene Boyle i Robyn Boak), srebrny w biegu na 200 metrów (za Boyle, a przed Alice Annum z Ghany) i brązowy w biegu na 100 metrów (za Boyle i Andreą Lynch z Anglii)[4].
Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu zajęła 7. miejsce w finale biegu na 100 metrów, 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów[1]. Zwyciężyła w biegach na 100 metrów i na 200 metrów, w sztafecie 4 × 100 metrów oraz w sztafecie 4 × 400 metrów na igrzyskach Konferencji Pacyfiku w 1977 w Canberze[2][3]. Zajęła 6. miejsce w biegu na 200 metrów i 7. miejsce w biegu na 100 metrów w zawodach pucharu świata w 1977 w Düsseldorfie[5].
Na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton Boyd startowała w czterech konkurencjach i we wszystkich zdobyła medale. Zwyciężyła w biegu na 200 metrów (przed Sonią Lannaman z Anglii i swą koleżanką z reprezentacji Australii Colleen Beazley) zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Bethanie Nail, Boyd, Maxine Corcoran i Judy Peckham) oraz srebrne medal w biegu na 100 metrów (za Lannaman i Raelene Boyle) i w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Beazley, Boyd, Lyn Jacenko i Roxanne Gelle)[4]. Ponownie zajęła 7. miejsce w finale biegu na 200 metrów i odpadła w półfinale biegu na 100 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie[1].
Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Leann Evans, Boyd, Debbie Flintoff i Boyle), a także zajęła 4. miejsca w biegu na 200 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 w Brisbane[4]. Odpadła w półfinale biegu na 200 metrów i ćwierćfinale biegu na 400 metrów na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[6].
Była mistrzynią Australii w biegu na 100 metrów w 1973/1974, 1974/1975, 1978/1979 i 1979/1980, w biegu na 200 metrów w 1973/1974, 1974/1975, 1977/1978, 1978/1979, 1979/1980 i 1982/1983 oraz\ w biegu na 400 metrów w 1982/1983, a także wicemistrzynią w biegach na 100 metrów i na 200 metrów w 1972/1973 i 1975/1976[3].
Była jednokrotną rekordzistką Australii w biegu na 100 metrów z czaeem 11,0 s, uzyskanym 27 października 1973 w Sydney, dwukrotną w biegu na 200 metrów do wyniku 22,35 s (23 marca 1980 w Sydney) i jednokrotną w sztafecie 4 × 100 metrów z rezultatem 43,18 s, osiągniętym 31 lipca 1976 w Montrealu[7].
Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]
Denise Boyd miała następujące rekordy życiowe[8]:
- bieg na 100 jardów – 10,4 s (23 lipca 1978, Pullman, pomiar ręczny)
- bieg na 100 metrów – 11,0 s (27 października 1973, Sydney, pomiar ręczny)
- bieg na 100 metrów – 11,35 s (25 lipca 1980, Moskwa, pomiar automatyczny)
- bieg na 200 metrów – 22,3 s (30 grudnia 1979, Sydney, pomiar ręczny)
- bieg na 200 metrów – 22,35 s (23 marca 1980, Sydney, pomiar automatyczny)
- bieg na 400 metrów – 51,48 s (19 marca 1983, Melbourne, pomiar automatyczny)
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Jej mąż Ray był skoczkiem o tyczce, mistrzem igrzysk Wspólnoty Narodów w 1982 i dwukrotnym olimpijczykiem. Ich dzieci również uprawiały z powodzeniem lekką atletykę: Alana (ur. 1984) byłą tyczkarką, dwukrotną mistrzynią igrzysk Wspólnoty Narodów i trzykrotną olimpijką, Jacinta (ur. 1986) specjalizowała się w skoku w dal, a Matt (ur. 1988) w skoku o tyczce[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Denise Robertson-Boyd [online], olympedia.org [dostęp 2020-10-14] (ang.).
- ↑ a b Pacific Conference Games [online], GBRAthletics [dostęp 2020-10-14] (ang.).
- ↑ a b c d Denise BOYD (Robertson) (Qld) Female b. 15 Dec 1952 [online], Australian Athletics [dostęp 2020-10-14] (ang.).
- ↑ a b c Denise Margaret Boyd [online], thecgf.com [dostęp 2020-10-14] (ang.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 59–60 [dostęp 2020-10-14] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 254–255, 261 [dostęp 2020-10-14] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 210, 219 i 356. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Paul Jenes, Fletcher McEwen & David Tarbotton, AUSTRALIAN ALL-TIME LIST. As at 28th December 2018 [online], Athletics Australia, s. 43–46 [dostęp 2020-10-14] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Denise Boyd w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 14 października 2020].
- Denise Boyd (neé Robertson) [online], Track and Field Statistics [dostęp 2020-10-13] (ang.).
|
Do 1967 bieg odbywał się na dystansie 100 jardów (91,44 metra); Flaga obok nazwiska oznacza narodowość zwycięzcy, inną niż australijska, nr – nie rozegrano
|
Do 1967 bieg odbywał się na dystansie 220 jardów (201,168 metra); Flaga obok nazwiska oznacza narodowość zwycięzcy, inną niż australijska, nr – nie rozegrano
|
Do 1967 bieg odbywał się na dystansie 440 jardów (402,336 metra); Flaga obok nazwiska oznacza narodowość zwycięzcy, inną niż australijska, nr – nie rozegrano