Doczo Christow

Doczo Christow
Дочо Христов
Pełne imię i nazwisko	Aleksandyr Dimitrow Staniszew
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1895 ; Sewliewo
Data śmierci	26 października 1945
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 14 września 1943; do 1 czerwca 1944
Poprzednik	Petyr Gabrowski
Następca	Aleksandyr Staniszew

Doczo Nikołow Christow (bułg. Дочо Николов Христов, ur. 2 marca 1895 w Sewliewie, zm. 26 października 1945^[1]) – bułgarski prawnik i polityk, minister spraw wewnętrznych Bułgarii w latach 1943–1944, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 25. kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Sewliewie, a następnie podjął pracę nauczyciela w Łukowicie^[1]. W 1915 ukończył szkołę oficerów rezerwy i walczył na froncie I wojny światowej jako dowódca kompanii w 57 pułku piechoty. Za dzielność został odznaczony Orderem Waleczności^[1]. Po zakończeniu wojny związał się ze Zjednoczoną Partią Narodowo-Postępową, a od 1923 z Porozumieniem Demokratycznym. W tym czasie pełnił funkcję sekretarza ministra Cwjatko Boboszewskiego^[1]. W 1924 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie sofijskim i podjął pracę adwokata. W latach 1924-1932 zasiadał w radzie miejskiej Sofii. W 1940 został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego 25. kadencji^[1]. Frederich Chary określił Christowa jako jednego z czołowych antysemitów w gronie deputowanych^[2].

We wrześniu 1943 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Dobriego Bożiłowa, które pełnił przez dziewięć miesięcy^[1]. Po przejęciu władzy przez komunistów ukrywał się u swojej rodziny. Skazany przez Trybunał Ludowy zaocznie na karę śmierci i konfiskatę mienia^[1]. 19 marca 1945 opuścił Sofię i z dokumentami na nazwisko Marko Totew przedostał się do Botewgradu, gdzie nadal się ukrywał, planując ucieczkę za granicę^[3]. Schwytany przez milicję 19 kwietnia 1945, pół roku później stracony^[1].

26 sierpnia 1996 wyrok Trybunału Ludowego skazujący Christowa został unieważniony przez Sąd Najwyższy^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 492–493. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ Frederick Chary: The Bulgarian Jews and the Final Solution, 1940-1944. University of Pittsburgh Press, 1972, s. 165. ISBN 978-082-297-601-1.
↑ Залавянето на Дочо Христов. 168chasa.bg. [dostęp 2020-03-19]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 492–493. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszow-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 492–493. ISBN 978-954-430-603-8.

[Chary-2] Frederick Chary: The Bulgarian Jews and the Final Solution, 1940-1944. University of Pittsburgh Press, 1972, s. 165. ISBN 978-082-297-601-1.

[chasa-3] Залавянето на Дочо Христов. 168chasa.bg. [dostęp 2020-03-19]. (bułg.).

[1]

[2]

[3]