Dziurawa Przełęcz (Tatry Wysokie)
Na mapach: 
49°09′45″N 20°06′52″E/49,162500 20,114444
49°09′45″N 20°06′52″E/49,162500 20,114444 Dziurawa Przełęcz (wśród podpisanych obiektów) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2415 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°09′45″N 20°06′52″E/49,162500 20,114444
| |
Dziurawa Przełęcz (słow. Kahulská štrbina, niem. Nördliche Končystascharte, węg. Északi Koncsisztacsorba) – przełęcz położona na wysokości 2415[1] m n.p.m. znajdująca się w Grani Kończystej w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela ona masyw Małej Kończystej od Pośredniej Kończystej (dokładnie od Dziurawej Turniczki). Na jej siodło nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników stanowi jeden z łatwiejszych dostępów do Grani Kończystej, choć jedynie od strony Doliny Złomisk.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Ernst Dubke, Johann Breuer i Johann Franz (senior), 9 września 1906 r. – letnie,
- Ivan Gálfy, Juraj Richvalský i Ladislav Richvalský, nocą 13-14 kwietnia 1953 r. – zimowe.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 66-67.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.