Elizeusz Ławryszewski
| święty mnich (prepodobnyj) | |
| |
| Data i miejsce śmierci |
ok. 1250 |
|---|---|
| Czczony przez | |
| Kanonizacja |
1514 |
| Wspomnienie |
23 października[a] |
Elizeusz Ławryszewski (zm. ok. 1250) – założyciel i ihumen Monasteru Ławryszewskiego, święty prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie pogańskiej księcia litewskiego Trojnata. Nosił imię świeckie Rymund (według innych źródeł Rolmund). Jego wysokie pochodzenie umożliwiło mu szybką karierę na dworze Mendoga, gdzie poznał – przez nauczyciela języka ruskiego – prawosławie. Przyjął chrzest z imieniem Elizeusz i zrezygnował z pracy na dworze, by zostać pustelnikiem i misjonarzem. Danych o jego pracy na Rusi brakuje. Według niektórych źródeł był uczniem duchowym biskupa turowskiego Laurentego[1].
W 1225 Elizeusz powrócił do Nowogródka, będąc już mnichem. Razem z nieznanym z imienia innym zakonnikiem powołał do życia Monaster Ławryszewski i sam został jego pierwszym przełożonym. Klasztor stał się szybko ważnym ośrodkiem kulturalnym i przyczynił się do umocnienia obecności prawosławia na ziemi nowogrodzkiej. Około 1250 mnich Elizeusz został nieoczekiwanie zamordowany przez jednego z posłuszników wspólnoty monastycznej.
Natychmiast po śmierci został uznany za świętego, zaś przy jego relikwiach miały mieć miejsce liczne cuda. Formalna kanonizacja mnicha miała miejsce w 1514.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ liturgia prawosławna według kalendarza juliańskiego, trzecia niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Charkiewicz, Święci ziemi białoruskiej, Hajnówka: Bratczyk, 2006, ISBN 83-88325-76-0, OCLC 749340259.