Epitaph (album King Crimson)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Epitaph (album King Crimson)
Wykonawca albumu koncertowego
King Crimson
Wydany

1997

Nagrywany

1969

Gatunek

rock progresywny

Długość

01:15:19

Wydawnictwo

Discipline Global Mobile

Producent

Robert Fripp, David Singleton

Oceny
Przejdź do sekcji „Odbiór”
Album po albumie
THRaKaTTaK
(1996)
Epitaph (album King Crimson)
(1997)
The Night Watch
(1997)

Epitaph – archiwalny album koncertowy King Crimson, wydany w 1997 roku nakładem Discipline Global Mobile jako podwójny CD[1]. Ukazała się również wersja 4-płytowa, box set[2].

Historia i muzyka albumu[edytuj | edytuj kod]

Dwupłytowy album zawiera występy na żywo King Crimson w 1969 roku. Ówczesny skład tworzyli: Robert Fripp (gitara), Ian McDonald (flet, saksofon, melotron, śpiew), Greg Lake (gitara basowa, śpiew), Michael Giles (perkusja, śpiew) oraz jedyny niewystępujący członek zespołu, Peter Sinfield (teksty, iluminacje). Pierwsza płyta zawiera materiał muzyczny z trzech różnych źródeł: BBC Radio Sessions w Londynie, Fillmore East w Nowym Jorku i Fillmore West w San Francisco, natomiast druga – tylko z Fillmore West. Zestaw nagrań tworzą koncertowe wersje utworów z debiutanckiego albumu zespołu, In the Court of the Crimson King (z wyjątkiem „I Talk to the Wind” i „Moonchild”) oraz kilka coverów: „MarsGustava Holsta i „Get Thy Bearings” Donovana we free jazzowej interpretacji[3]. Do wydawnictwa została dołączona gruba książeczka z opisem nagrań i wczesną historią zespołu[4].

Okładka[edytuj | edytuj kod]

Na okładce albumu umieszczony został obraz brytyjskiej artystki P.J. Crook, zatytułowany „Cztery pory roku” (The Four Seasons). Klasycznie stylizowany temat przedstawia wdowę odwiedzającą mauzoleum kogoś bliskiego gdzieś na terenie rezydencji. Analogia ta miała nawiązywać do retrospektywnego charakteru albumu – ponownego odwiedzenia kogoś bliskiego, a dawno zapomnianego[5].

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Lista i informacje według Discogs[1]:

Volume One[edytuj | edytuj kod]

Nr Tytuł utworu Miejsce i czasDługość
1.„21st Century Schizoid Man”BBC Radio Sessions7:06
2.„In The Court Of The Crimson King”BBC Radio Sessions6:27
3.„Get Thy Bearings”BBC Radio Sessions5:59
4.„Epitaph”BBC Radio Sessions7:08
5.„A Man, A City”Fillmore East, Nowy Jork, 21 listopada 196911:41
6.„Epitaph”Fillmore East, Nowy Jork, 21 listopada 19697:42
7.„21st Century Schizoid Man”Fillmore East, Nowy Jork, 21 listopada 19697:16
8.„Mantra”Fillmore West, San Francisco, 14 grudnia 19693:47
9.„Travel Weary Capricorn”Fillmore West, San Francisco, 14 grudnia 19693:15
10.„Improv - Travel Bleary Capricorn”Fillmore West, San Francisco, 14 grudnia 19692:23
11.„Mars”Fillmore West, San Francisco, 14 grudnia 19698:53
1:11:37

Volume Two[edytuj | edytuj kod]

Nr Tytuł utworu Miejsce i czasDługość
1.„In The Court Of The Crimson King”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 19697:13
2.„Drop In”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 19695:14
3.„A Man, A City”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 196911:19
4.„Epitaph”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 19697:31
5.„21st Century Schizoid Man”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 19697:37
6.„Mars”Fillmore West, San Francisco, 15 grudnia 19699:42
48:36

Dodatkowe płyty[2]:

Volume Three[edytuj | edytuj kod]

Plumpton Festival, 9 sierpnia 1969

  1. 21st Century Schizoid Man
  2. Get Thy Bearings
  3. In The Court Of The Crimson King
  4. Mantra
  5. Travel Weary Capricorn
  6. Improv Including By The Sleeping Lagoon
  7. Mars

Volume Four[edytuj | edytuj kod]

Chesterfield Jazz Club, 7 września 1969

  1. 21st Century Schizoid Man
  2. Drop In
  3. Epitaph
  4. Get Thy Bearings
  5. Mantra
  6. Travel Weary Capricorn
  7. Improv
  8. Mars

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]

„'21st Century Schizoid Man' z debiutanckiego albumu grupy, In the Court of the Crimson King z 1969 roku, wciąż brzmi tak śmiało i wściekle, jak wszystko w katalogach wczesnych Nine Inch Nails czy Metalliki. A trzy interpretacje 'Schizoid' na żywo w tym dwupłytowym zestawie, wszystkie z pierwszego roku działalności King Crimson, graniczą z czystą demencją” – uważa David Fricke z magazynu Rolling Stone. „Jeśli interesujesz się zespołem lub okresem, In the Court of the Crimson King jest wszystkim, czego potrzebujesz. Jeśli pragniesz więcej, kup ten box” – zachęca w podsumowaniu[7].

„Słowa zawodzą, gdy próbuje się opisać frenetyczną synergię, jaka łączy tych muzyków” – ocenia Lindsay Planer z AllMusic dodając: „Momentami muzyka zdaje się bawić uczestników w fali wspólnego natchnienia. Jest więcej przypadków takiej interakcji niż jej braku, a Epitaph Live in 1969 (1997) składa się z ponad dwóch solidnych godzin tych zapalających momentów.”[3].

„Ta dwupłytowa druga seria koncertów King Crimson z 1969 roku jest mniej przekonująca niż pierwsza, choć oferuje kilka rzeczy, których nie było na pierwszym wydawnictwie – solo na perkusji Michaela Gilesa oraz solówki na flecie i saksofonie Iana McDonalda” – zauważa Bruce Eder z AllMusic dodając w podsumowaniu: „Szkoda, że w tym roku nigdy nie nagrano formalnego albumu na żywo, choć występy w Fillmore z pierwszego Epitaph są tego bliskie.”[6].

Jordan Babula z magazynu Teraz Rock zwraca uwagę na historyczną wartość nagrań, a także na dającą się zauważyć ewolucję zespołu, od „trochę jeszcze przestraszonego i jakby nieśmiałego” (w nagraniach dla BBC) do „prawdziwego króla sceny (w nagraniach z klubów Fillmore)[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Vol. 1-2.
  2. a b Vol. 3-4.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b King Crimson – Epitaph. Discogs. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  2. a b King Crimson – Epitaph. Discogs. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  3. a b c Lindsay Planer: Epitaph, Vols. 1-2 – King Crimson. AllMusic. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  4. a b c Jordan Babula. King Crimson. „Teraz Rock”. Nr 8, s. 12, sierpień 2005. Warszawa: Orange Media. ISSN 1730-394X. 
  5. Pete Tomsett: Fifty Shades of Crimson: Robert Fripp and King Crimson. Lanham: The Rowman & Littlefield Publishing Group, Inc., 2021, s. 279. ISBN 978-1-4930-5103-8. (ang.).
  6. a b Bruce Eder: Epitaph, Vols. 3-4 – King Crimson. AllMusic. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  7. a b David Fricke: King Crimson: Epitaph, Vols. 1-2. Rolling Stone. [dostęp 2023-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-16)]. (ang.).
  8. Epitaph by King Crimson. RYM. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  9. King Crimson – Epitaph. Sputnikmusic. [dostęp 2023-01-13]. (ang.).
  10. a b (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 456. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
  11. Grzesiek Kszczotek. King Crimson. „Tylko Rock”. Nr 12 (76), s. 39, grudzień 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  12. Rob Young. THE CIRCUS THAT NEVER ENDS: Your guide to King Crimson on record. „Uncut”. Take 182, s. 22, July 2012. London: IPC Media. ISSN 1368-0722. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).