Führer der Unterseeboote

Führer der Unterseeboote (FdU) – głównodowodzący niemieckiej floty podwodnej (U-Bootwaffe) podczas I wojny światowej oraz do 19 września 1939 roku, kiedy ranga tytułu została obniżona do regionalnego dowódcy okrętów podwodnych, zaś w randze głównodowodzącego stanowisko zostało zastąpione przez Befehlshaber der U-Boote (BdU), spersonifikowanego podczas II wojny światowej przez admirała Karla Dönitza.

W miarę zdobywania przez III Rzeszę nowych terytoriów oraz rozbudowy floty podwodnej, podział FdU wyglądał następująco^[1]:

FdU West
1. Flotylla U-Bootów	Kilonia, później Brest
2. Flotylla U-Bootów	Wilhelmshaven, Lorient, później Norwegia
3. Flotylla U-Bootów	Kilonia, La Pallice, La Rochelle, później Norwegia
6. Flotylla U-Bootów	Gdańsk, później Saint-Nazaire
7. Flotylla U-Bootów	Kilonia, Saint-Nazaire, później Norwegia
9. Flotylla U-Bootów	Brest
10. Flotylla U-Bootów	Lorient
12. Flotylla U-Bootów	Bordeaux
FdU Norwegen
11. Flotylla U-Bootów	Bergen
13. Flotylla U-Bootów	Trondheim
FdU Centre
W okresie wojny przez FdU Centre krótkookresowo przewinęło się około 45 okrętów, przydzielonych do tego dowództwa na krótki czas formowania trzonu sił anty inwazyjnych. W tym czasie, główne uderzenie alianckie spodziewane było w najwęższym miejscu Kanału La Manche w okolicy Pas-de-Calais.
FdU Mittelmeer
23. Flotylla U-Bootów	Salamis
29. Flotylla U-Bootów	Tulon, La Spezia, Pola, Marsylia, Salamina
FdU Morze Czarne
30. Flotylla U-Bootów	Konstanca, Feodosia
FdU Ost
22. Flotylla U-Bootów	Gdynia^[a]
Strefa operacyjna Daleki Wschód
Operacje na obszarze dalekowschodnim były kontrolowane bezpośrednio przez główne dowództwo w osobie Karla Dönitza

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Treningowa pierwotnie flotylla, pod koniec wojny uzyskała status operacyjny^[1].

Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999, s. 12. ISBN 1-55750-186-6.
Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century. Annapolis: Naval Institute Press, 2006. ISBN 1-59114-892-8.